ÇandName Li pey şopa bav û kalan…
1-“Gulên Sala” ne tenê li der dibişkivîn, di hundirê dil û malan da jî dibişkîvin. Gulên Sala bêdemsal bûn.
Sala gulan xwe bi rondik û xwîna xwe av dida. Mîna çîrokên berê, mîna helbestên qedexe, mîna nameyên bênavnîşan.
Sala tim li ser çûyineke din bû, gulên wî di destên wî da xwîn didan. Mîna kulîlk zîl bidin, mîna berf bibare, mîna rihana êvaran bibişirîn.
Sala tim li ser sewdayeke din bû, gulên wî di dilê wî da xwîn didan. Mîna çol bibehecin, mîna ax biqewîre, mîna kevir bisincire.
Sala tim li ser rastîyeke din bû, gulên wî di çavên wî da xwîn didan. Mîna stêrkên fezayê dibirîqin, mîna ava çeman direqîsin, mîna gangilok di zevîyan da dimeşîn.
Sala gulên xwe bi êşên girtîgehê û bi qîrînên tîmarxaneyê pîroz kiribûn.
Tim berf dibarî li ser Sala da, berfeke sar, berfeke bêveger, berfeke xedar.
Di destên Sala da guleke sor û di çavên wî da evîneke bêKewser.
Di dilê Sala da keserên tûj, zivistanên bêroj û Kewsereke bêav, Kewsereke bênav, Kewsereke bêtav.
