Divê werziş berî taştê bê kirin

Lêkolînên nû destnîşan dikin ku divê demên werzişê bi baldarî li gorî demên xwarinê werin plansaz kirin.

Destpêka rojê û hinek dem ji xwe re veqetandin berî ku bikeve nav hustîna rojane her gav ji me re dibe alîkar ku em xwe baştir hîs bikin. Di vê yekê de temrînên sibehê hene. Lêkolînek akademîk ku li Îngîltereyê hate kirin û meha borî di Journal of Clinical Endocrinology & Metabolism de hate weşandin îspat kir ku a sibehê berî taştê pir bikêrtir e.

Du kom di lêkolînek 6 hefte ya kesên zêde kîlo û qelew de hatin lêkolîn kirin. Herdu koman berî saet 20.00an şîv xwarin û piştî wê jî tiştek nexwarin. Yek ji koman serê sibê beriya taştê bi rêkûpêk werziş dikirin, koma din jî piştî taştê temrînên xwe dikirin.

Di dawiya lêkolînê de derket holê ku koma ku beriya taştê werziş dikir li gorî koma din 2 qat zêdetir kîlo şewitandin. Hate ragihandin ku sedema vê yekê ew e ku werzişkirina dema ku asta însulînê kêm dibe bandorên erênî li ser berxwedana laş a însulînê dike.

Beden/laş çêtir bersivê dide werzişê

Bi şev xwe birçîhîştin rêjeya rûnê ku di dema werzişê de tê şewitandin zêde dike. Lekolînwanên ku ev kifş kirin difikirin ku gelek dersên piştî taştê dikarin yek danişîna werzişê ya berî taştê wekhev bikin.

Beşdarên ku bernameyê 6 hefte berdewam kirin, ne tenê bi guncantir bûn, lê di heman demê de bi saya başkirina asta însulînê, xetera pêşkeftina şekir 2 jî kêm kirin. Encamên zêdebûna hestiyariya însulînê û çêtirkirina adaptasyonên di masûlkeyên ku bi kontrolkirina glukozê re têne xebitandin diyar dikin ku werzişkirina beriya taştê ne tenê ji bo şewitandina rûn an windakirina giraniyê, lê di heman demê de ji bo parastina li dijî şekir jî girîng e.