Ji bo zarokê mezin empatîkirin û tiştê ku di mejî de derbas dibin em fehm bikin û feyde bidin. Dema ku tek zarok bû divê em her xwestinê wan neyînin cih. Di gihandina zarokan de hezkirina ne pir zêde de hebûna dîsîplînê pir girîng e. Hê zarok nehatiya dinê divê zarokî mezin hîn bibe û were hînkirin ku ya birakî/xwîşkekê wê/wî werê dinê. Lazim e dê û bav li ser vê mijarê baldarbin. Bi zarok re him bi gotinî him bi tevgeran were hîskirin.
Dema ku zarok nû hate dinê, mîvan ser zarokî nû disekinin ê/î mezin jî xwe hatiye bîrkirin hîs dike. Ji bo wê lazim e bi têrî tekîldarî bibe. Ji welidandinê şûn ve jiyan tenî ne li ser pitik be. Lazim e ser her du zarokan were sekinandin û yê mezin vê hîs bike. Di şûna berhevdandinê taybetmendiyê erînî werne piştgirtin û kêfxweşiya wê tevgerê erênî were raberkirin.
Dema ku pitik bû şunda hûn jûra zarokî mezin hema bigûherînin a zarok bikeve xema veqetandinê ye. Ji bo pitikê hûn ji zarokî mezin alîkariyê bixwazin wê demê xem, tirs û hesûdiya zarok hinekî here û xwe re dijber nebîne.
Dema ku zarokî mezin yê biçûk xist, şûna qehrînê pê re çewtiya tevgerê wî pê fehmkirin bidin. Divê zarok zanîbe pirsgirêk çi ye û çima rewş wiha tê gûherandin wê demê ya xwe hîn dilrehet vegotinê be. Dê û bav lazim e yî/yê mezin biparêzin û dema ku zarok xwe vegot jî lazim e were xelat kirin.
Pisporê Psîkiyatriyê (Psikiyatri Uzmanı) Dr. Orhan Karaca
