Yusuf Kaynak: ”Di van çil salên dawî de, di zimanê Kurdî de pêşketinek heye”

” Kurdên bi derziyê axê dikolin, roniya çavan direjînin ji bo xebaten xwe, gelek roman, çîrok û helbestên hêja dinivisînin.”

Lokman Polat – Pirs : 1 – Birêz Yusuf Kaynak  ji kerema xwe, tu dikarî xwe bi xwendevanan bidî nasîn?

Yusuf Kaynak  – 1)

Ez nizanim ji ku dest pê bikim, min jiyaneke wusa hêjayî pesindayînê nedîtiye, ku ez ji we re bêjim. Jiyana min wek piraniya Kurdan li gund dest pê kiriye; ez li Xalikan li Cihanbeyli li Konyayê di 1955an de hatime dinyayê, min dibistana seretayî û navîn li Gölyaziyê/Xalikan kuta kir û lîse li Konya Karatayê qedand, piştî demekê çûm dervayê welêt li Hollandayê bi cih û war bûm, dû demeke ziman hînbûne li Zanîngeha navdar Leydenê Zimanên Rojhilata Navîn Erebî, Farisî û Tirkî û digel wan Kurdî (Kurmancî û Soranî) jî teve wek dersê bijarte zimanê Erebî, Rusî, Farsî xwendibûm. Min teza xwe ya derçûnê wek teza masterê li ser jiyan û berhemên helbestvanê Kurdê navdar Cegerxwîn nivîsî.

 

Lokman Polat – Pirs : 2 – Te kîngê û çima dest bi nivîsa kurdî kir? Berhema te ye pêşîn kîjan e? Û naveroka wê li ser çiye?

Yusuf Kaynak  – 2)

Ez xwe di asta nivîskarekî de nabînim, carinan tiştên ku ez dizanim dinivîsim ji ber ku ez xwe berpirsiyar dibînim, ger di pêşerojê de hewce bike. Ew hemî ji bo nivîsandina min e! Ne tesaduf bû min ev dibistana Leydenê hilbijart, min ew bi mebest hilbijart. Min dest pê kir ku di salên 1980yî de her kesek bi Kurdî binivîse û xêz bike û Tirkiye jî rojekê zimanê Kurdî wekî zimanê fermî qebûl bike. Ji bo wî, dema ku ev derfet hebû, fêrbûna Kurdî û pêşdebirina wê bû. Weke ku min got, ez bi fikir û hişê nivîskariyê derneketim. Min niyeta nivîsandina berhemeke ku ez jê re bibêjim berhema yekem nebû. Li ser daxwaza şaredariya Den Haagê lîsteya navên Kurdî keç û lawa amade dikirim. Paşê min ew lîsta amade kirî, kir pirtûk û “Bi Kurdî Navê Mirovan” ji weşanxaneya Doz a li Tirkiyê re şand li Stenbolê çap bibe, ew jî di sala 1992an de derket. Ji bo nivîsandina pirtûkeke bi Kurdî ev gava min a yekem bû. Piştî wê jî min demek dirêj tiştek nenivîsand, lê di vê navberê de min dest bi wergerandina teza xwe ya qedandina zanîngehê kir Kurdî, helbet ez ji bo malbata xwe jî dixebitîm. Dema ku li Tirkiyê li ser Kurdî hinek zext çêbûye, min biryar da ku binivîsim û vê carê jî îmkana înternetê hinekî hêviyek da min. Min di carekê de li ser çend mijaran dest bi nivîsandinê kir, hîn jî dikim.

 

Lokman Polat – Pirs : 3 – Hinek nivîskarên ku bieslê xwe kurd in, bi tirkî dinivîsin. Lê, te tercîha xwe bi kurdî nivîsînê kiriye. Nivîskarên ku bi eslê xwe kurd in lê bi tirkî, arebî, farisî dinivîsin, nivîskarên kurd in yan nivîskarê zimanê tirkî, arebî, farisî ne? Tu ji bo nivîskarên ku bi eslê xwe kurd in, lê berhemên xwe bi zimanên neteweyên serdest (tirkî, erebî, farisî) dinivîsînin çi difikirî?

Yusuf Kaynak  – 3)

Ez ji destpêkê ve li ser vê yekê zelal bûm. Nivîskar kîjan zimanî wekî zimanê dayikê hildibijêre, bi rastî jî wekî zimanê nivîskî nivîskarê wî ye. Beriya her tiştî tê wê maneyê ku we ew ziman ji xizmeta zimanekî zêdetir qebûl kiriye û we zimanê nivîskî wekî nasnameya xwe qebûl kiriye. Bi dîtina min divê ev prensîb ji bo nivîskarên bi zimanê nivîskî pêşketî pir be. Heger mesele Yaşar Kemal û Ahmet Arif be, em nikarin bibêjin ku di serdema van nivîskaran de Kurdî ji bo zimanê edebiyatê di asteke têr de bû; wê demê ne helwesteke rast e ku meriv wan nivîskaran wek gunehkar hilbijêr û tawanbar bike. Ji salên 1950î heta 1980î ji bo Kurdên Tirkiyê ne mumkin e ku meriv qala zimanekî nivîskî yê pêşketî bike, loma jî nivîskarên wê serdemê ji mecbûrî û Kurdîya qedexekirî ya dewletê mecbûrî nivîsandina bi Tirkî kirin. Kurdbûna piştî salên nodî û nivîsandina bi Tirkî ne rewşeke ku nayê efûkirin e. Piştî salê du hezaran şert û merc gihîştine û qedexeya li ser Kurdî piçekî be jî radibe, wê demê ji bo nenivîsandina bi Kurdî tu hincet nemaye. Nezanîn ne şerm e. Ew bi qestî nivîsandina bi Tirkî hildibijêre, ger tu li ser Kurdan binivîsî jî ew di nav berhemên edebî yên Tirkî de tê hesibandin. Lê Kurdên bakurî welêt ku wê di vê mijarê de tiştên ku dizanin bixwînin û bi zimanê serdest binivîsin neheq in. Lê ew ê heqê ziman û edebiyata Tirkî ya ku nivîsandine bikin. Lê yên ku bi Kurdî hatine wergerandin wek werger dikevin edebiyata Kurdî, ger nivîskar bi xwe Kurd be, ya nivîskarê neteweya serdest û zimanê serdest e ku di berhemên xwe de nivîsandi ye. Mînak Milan Kundera tevî ku Çek e jî wekî nivîskarekî Fransî tê naskirin. Çend nivîskarên navdar ên Rûsî bi eslê xwe Ukraynî yan Cihû ne, lê ji bo ku bi Rûsî nivîsandine, weke nivîskarên Rûs têne naskirin.

 

Lokman Polat – Pirs : 4 – Edebîyata kurdî ya devkî dewlemend e. Gelo tu rewşa edebiyata kurdî ya nivîskî çawa dibînî?

Yusuf Kaynak  – 4)

Nêrînek giştî ye ku mirov bibêje ku edebiyata Kurdî ya devkî dewlemend e û ez jî rast dibînim, ji bo ku we ew mijar nepirsî, berî ku hûn werin ser pirsa xwe ya li ser edebiyata nivîskî, edebiyata Kurdî bi geşbûn û azadiya Kurdî ve girêdayî ye ziman e; Her wiha edebiyata Kurdî jî wek welatê Kurdan bi çar-pênc beşan ango çar-pênc zaravayan tê nivîsandin û sê alfabeyên cuda têne bikaranîn, bi kurtî yekitiya neteweyî, yekitiya zimanî, yekîtiya edebî tune ye; Bi dîtina min ew ê rasttir be ku hûn pirsa we bi wêjeya beşên bakur û rojavayê Kurdistanê yên bi zaravayê Kurmancî ve bisînor bikin, ne ji çar parçeyên Kurdistanê; divê ew bi her awayî pirsgirêka we be; Zimanê kurdî çiqasî di bin zextê de be jî, Kurdîya klasîk, ango kurmancî, edebiyata nivîskî heta radeyekê bi saya medreseyan û li gor ruhê serdemê teşe girtiye. Yanî çawa ku edebiyata klasîk a Kurdî di heman şert û mercan de pêşketiye, di serdema nû de jî bi heman awayî pêş dikeve. Digel hemû qedexeyên dewletên parçeker ên Kurdan (Kurdên Sovyetê nehesibînin), di van çil salên dawî de di Kurmancî de, yanî di zimanê Kurdî de pêşketinek heye; Ev tê wê maneyê gelek rewşenbîrên Kurd ên ku bi alfabeya latînî ya ku Celadet Bedirxan pêş xistiye, hewl dane ku li gorî serdemê bimeşin, li welatên ku koloniyên Kurdan li dervayî welat lê dijîn, bi teybetî li Ewropaya Rojava, li dîasporaya Kurdan, li Swêd, Almanya û Fransayê hatine perwerdekirin. Ekoleke Swêdî ya herî li pêş e, ji ber ku dewletê zimanê Kurdî nas kiriye û berhemên nivîskarên Kurd heta radeyekê tên destekkirin; Li gorî wî, hawirdoreke edebî ya Kurdî ya baş çêbûye û gelek kesên din ên wekî Memed Uzun, Hesenê Metê û Firat Cewerî gelek berhemên baş bi Kurdî/ Kurmancî çêkirine. Ev jî ji bo Kurdan tê wateya rizgarkirina zimanê Kurdî ji mirinê. Berhemên baş tên nivîsandin ku têkevin dereceyên Kurdî yê mayî dê bên. Lê dîsa jî xwendevan têrê nake û di bin van şert û mercan de avakirina wê zehmet e, ji ber ku Kurdî ne xwedî statûyeke fermî ye, heta dibistaneke seretayî û bexçê lîstik jî tune ku zarokan bi vî zimanî perwerde bike.

 

Lokman Polat – Pirs : 5 – Li gor te kîjan şaxê edebiyata kurdî (helbest, çîrok, roman û şano) li pêş e û herî pir dewlemend e?

Yusuf Kaynak  – 5)

Bi dîtina min ev tesnîfkirineke wiha xelet e, ev ji hev cuda ne, şaxên wêjeyê ne. Eger em di destpêkê de ferqeke wiha bikin û wêjeyê bikin helbest, çîrok, serborî, gotar, roman û şano, wê demê pêwîst e ji bo her qada edebî dibistaneke cuda ji bo edebiyatê were vekirin!. Ger hûn li klasîkên me yên kevn binêrin, piraniya çîrokan bi awayê beytê, yanî bi awayê dubendî hatine nivîsandin, wek nimûne, nivîskarên wek Ehmedê Xanî, Melayê Cizîrî û Melayê Bate destanên bi forma helbestan nivîsandine. Feqiyê Teyranî ne hewce ye ku bê jimartin, wan berê helbest nivîsandine. Prose/pexşan di Serdema Navîn de, bi taybetî jî di nav civakên misilmanan de heta sedsalên 18 û 19an zêde pêş neketiye. Ji bo Kurdiya nûjen rewş hîn xerabtir bû. Ziman û alfabeya nivîskî bi alfabeya latînî ya di wateya îroyîn de, pir dereng piştî salên 1930î de hatiye pêşxistin. Bi saya alfabeya Bedirxaniyan ew bû. Kurdên Sovyetê jî piştî salên sî bi alfabeya kîrîlî dest pê kirine. Lê belê, ji bo gotinekê, helbet mîna her miletî, helbest jî di wêjeya Kurdî de cihê yekem digre, ji ber ku kevneşopiyeke wê heye, ji hemû şaxên din pêşketîtir e; Ev ne tenê ji bo Kurmancî, ji bo hemû zirava jî derbasdar e. Paşê jî bêguman çîrok bi awayên xwe yên nû û yên kevn û roman berdewam dikin, şano hîn nûtir e û ne zêde pêşketî ye. Ger em bi kurtî bersiva pirsa we bidin, em dikarin bibêjin ku forma herî pêşketî helbest e.

 

Lokman Polat – Pirs : 6 – Li gor bîr û raya min, nêrîn, dîtin û ramanên min, rexnegirî tena serê xwe rexne nîn e. Digel rexneyê berhemê fêmkirin, şîrovekirin, ravekirin û nirxdayin e.  Bi gotineke kin û kurt, rexnegirî: Hunera şîrovekirin û nirxandina bi hişê têgihîştî ye. Rexnegirî, hunera nirxandinê ye. Şîroveya berhemê ye. Xwendina berheman e û herweha kar û xebateke lêkolînî ye. Tu ji bo rexnegiriya edebî çi difikirî?

Yusuf Kaynak  – 6)

Li gor min jî rexnegirî bi serê xwe ne tenê rexne, divê em care rexnegiriyê safî bikin, rexne navê hemû gotarên ku ji bo nasandin, ravekirin, tesnîfkirin û nirxandina berhemên hunerî hatine nivîsandin.

Berê jê re digotin ‘kritîk. Peyva ‘kritikos’ tê wateya rexne û rexnegir, ji koka ‘krineine’ a ku tê wateya bi hişkî dadbarkirin derketiye, wekî ‘criticus’ derbasî latînî bûye û bi vî awayî li zimanên ewropî belav bûye.

Her çiqas ev têgîn wateya nirxandina tiştekî bi aliyên wê yên baş û nebaş ve dihewîne jî, di heman demê de bi wateya nîşandana tenê aliyê xerab yê tiştekî jî hatiye pênasekirin.

Ji bo ku di derbarê berhemek edebî an jî her karekî hunerî de bigihêjin encamên rast; Şîroveyên erênî û neyînî yên li ser wê xebatê û hincetên ku ji bo nirxa kar derbikevin têne kirin re, rexne tê gotin!. Ji ber ku armanca rexneyê eşkerekirina nirxa rastîn a xebatê ye, divê kesê ku rexne bike, objektîf tevbigere. Ew kesekî van şert û mercên rexnegirî hatiye naskirin bi serê xwe ez nasnakim….

Rexne ne tenê ji bo berhemên edebî tê kirin, em van nirxandinan hema hema di gelek warên hunerî de dibînin. Weke rastiyeke tê qebûlkirin ku huner bi saya rexneya rast pêş ve diçe!. Rexnegirî hêdî îlme.

Kesê ku karekî hunerî rexne dike, jê re rexnegir an jî rexnewan tê gotin. Nirxandina karekî zehmet e ji ber ku rexnegir divê li ser mijara ku dinirxînin xwedî zanîn û ezmûnek bilind bin, lê ev karek e ku pisporiyê hewce dike. Li gor van prensiban kesê Kurd e ku rexnegiriyê dikin kî ne çend kes in, hene tunene nizanim. Kesekî ku bi van karan rabûye mihakak heye mesele birêz Lokman Polat xwe pirr xweş dayê ber vî karî, lê ji bin vî karî derkeve dernekeve ew jî jîr û zîrektî û jêhatiya wî ye. Yên Tirkan gelek rexnegirê wêjeye wek Doğan Hızlan, Fethi Naci, Atilla Özkırımlı, Hilmi Yavuz, Asim Besirci hwd. Hene.

 

Lokman Polat – Pirs : 7 –Tu difikirî ku rexnegir bi têra xwe girîngiyê didin xebatên te?  Eger wisa nafikirî, sedemên vê yên girîng çi ne?

Yusuf Kaynak  – 7)

Te em kirine nivîskarekî wisa mezin ku ez xwe wisa hîs bikim ku berhemên min cîhan girtiye. Ez li ku nivîskarî li ku bo çi rexnegir qîmetê nedin berhemên min û ez xwe wiqas mezin nahesibînim. Ez ji welatekî ku bi deh milyonan Kurd lê dijn, belê bi zimanê Kurdî hêj zarokek bi zimanê zikmakî nexwendewar in, yek dibistaneke Kurdî lê tune, keseki jî nexwendiye, hebûna wê weke neteweyeke neyê naskirin, heta zimanê wê were te înkarkirin.

Rewşa rexnegirên ku bi Kurdî diaxivin ji min ne cuda ye; li derve jî bi derfetên xwe karîbûn hînî Kurdî bibin; Weke mamostên gel, divê em xwe bextewar bihesibînin ku hûn îro ji me dipirsin gelo rexnegir xebatên we têra xwe dinirxînin?. Ez bi xwe hinekî bi vê mijarê re nenas/nezan bûm, van demên dawî min nikarîbû bişopînim nivîskar û wênesazên kê. Gelek nivîskar û hunermend bi nifşê nû re derketin, ez texmîn dikim ku ez ecnebî yê vê mijarê mam ji ber ku ez hinekî tenê bûm. Li welatê ku ez lê dijîm jî ez kesekî nas nakim û xeleka nivîskarên wisa li cem min nînin. Tu min dibînî ku ez asê mame, zêde tine ye ku ez binivîsim ku rexnegir rexne bikin an nenirxînin. Ez welatiyekî asayî me, tiştên ku ez dinivîsim bi giştî lêkolînên ansîklopedîk in, di wan de konkret in, tiştekî ku mirov rexne bike nîne. Min nû dest bi gotara prosa dirêj kir da ku hin tiştên ku ez dizanim di dîrokê de binivîsim. Ger tiştek we hebe ku hûn bibêjin, hûn bi jêhatîbûna xwe nîşan didin, ji ber vê yekê tenê guhezkarek dê fêm bike ka ew nirxa zêr fam dike.

 

Lokman Polat – Pirs : 8 – Rexnegiriya kurdî di çî radeyê de ye? Li gor te, çima rexnegirî? Û fonksîyona rexnegiriyê çiye? 

Yusuf Kaynak  – 8)

Divê pirs wusa bê kirin: rexne ya edebî û rexneya edebiyatê çi ye ji hev cuda ne û bên cuda kirin çêtir e:

Rexneya edebî an rexneya edebiyatê gava ku kesek kêm- zêde bi fikir (û bi gelemperî tê nivîsandin) bertekeke li ser metneke edebî nîşan dide derdikeve holê. Ev dikare di rojnameke an kovarek de nirxandineke an di kovarek an pirtûkeke de perçeyek rexneyî ya dirêj bigire.

Taybetmendîye rexne:

Di derbarê çîrokê de, ku di rewşa herî baş de bi argumanan tê piştrast kirin, her dem darazek nirx tê kirin. Arguman dikarin cûda bin û pir caran ew bi hev re çêdibin:

Argumentên Estetîk (gelo çîrok xweş an ecêb hatiye nivîsandin?); Argumentên Moral (gelo karakter baş dikin an xirab dikin?); Argumanên strukturel (gelo çîrok mentiqî ye?);

Argumanên edebî- dîrokî (gelo çîrok nûbûnê tîne?); Nîqaşên hestyarî/ hestyarî (gelo çîrok bandorê li min dike?);

Argumentên realîst (gelo çîrok pêbawer e?); Argumanên mebest (peyam çi ye?);

Argumentên şêwazê (gelo şêwaz û formulasyon taybetî/baş e?)

Rexneyek bi kurtî û nirxandinek nirxê wêdetir e: pirtûkê analîz dike û şîrove dike û di çarçoveyeke berfireh de cih digire. Dema ku giranî li ser kar bi xwe be, em behsa rexneya ergo-sentrîke dikin (xwendina nêzîk bidin ber hev). Dema ku rexnegir bi giranî bi kes û ramanên nivîskar ve mijûl dibe, em behsa rexneya kesayetî dikin. Ev di edebiyata cîhane de wekî nîqaşa ‘forma kesayetîyê’ tê zanîn.

Rexnegir

Rexnegir ew kesên ku rexnegirî ji bo weşanên radyo an televizyonê an jî weşanên nirxandinên li ser berhemên edebî (roman, essay, kurteçîrok, şano û helbest), muzîkî an hunerî û performansên din dinivîsine. Rexnegir li gor taybetmendiyên ku min li jor rêz kirine rexne dike. Ev taybetmendiyên gelemperî ne. Ew dibin mijara her rexneyê. Weke her kesê ku van taybetmendiyan dizane û li ber çavan digire, wêjevan jî dikarin bibin rexnegir. Bê guman di nav Kurdan de gelek kesên xwedî van taybetiyan hene. Ez kesekî baş nas nakim, lê kesên weke Lokman Polat, Îkram Oğuz û Cemîl Oğuz hene.

 

Lokman Polat – Pirs : 9 – Mijara berhemên te bi giranî liser çine?

Yusuf Kaynak  – 9)

Min li ser mijareke taybetî nenivîsandiye; Dema ku zanîngeh qedand, Kurdî hîn jî zimanekî qedexe bû; Heger tu li hêviya siberojê nebî, heger tu li hêviya paşerojê nebî, ew dixwaze di van rewşan de çi hebe bi jêhatîbûna xwe tevkariyê bike da ku dema xwe ya vala derbas bike; Nexwe mirov pêşî ji bo debara xwe bike pîşeyekê distîne û karekî dike. Ji bo Kurdî ev tiştên ku ji rastiyê/realîte dûr in û xeyalkirin jî zehmet e, nivîskar bi keda xwe Kurdiyê dikişîne, niha hêviyên me yên wiha ji bo Kurdî tune ne, tu qazanc tuneye. Ev nayê wê wateyê ku kes nanivîse û xêz nake, her nivîskar, hunermendê Kurd dixwaze tevkariyê bike; Piraniya nivîskarên Kurd li kêleka romanan, helbest, çîrok, celeban û gotaran dinivîsin. Tiştê ku ez dikarim bikim ew e ku çîrokên jiyan û berhemên nivîskarên klasîk ên binavûdeng bi cild di şiklê xebatên ansîklopedî de amade bikim û biweşînim. Min bi qasî ku ji destê min tê, dem bi dem hewl dida romanekê binivîsim, ger jê re bê gotin roman!; Min roman ji ber vê yekê hilbijart, ez hin çîrokên xwe yên ku dibe ku di pêşerojê de buhaya dîrokê bibin, çêdikim da ku neyên ji bîrkirin. Ya ku min kir ev e. Ji xeynî van, ez car caran li ser mijarên cuda gotaran dinivîsim.

 

Lokman Polat – Pirs : 10 – Dibêjin  ne hemû bin jî piraniya  nivîskarên kurd pirtûkên hev naxwînin, tu pirtûkên nivîskarên kurd dixwînî? 

Yusuf Kaynak  – 10)

Fikrek a min a ewqas primitiv tune ku bibe sedem ku ez pirtûkên kesên din bi mebest nexwînim!. Ez li ser yên din nizanim, lê ez tiştên ku dibînin dixwînim. Ez jê hez bikim an nekim ew tiştekî cûda ye. Di vê mijarê de nêrîna her kesî hema hema yek e, berhemên nivîskarên ku difikire ku jê hez dikin dixwînin, tiştên ku jê hez nakin naxwînin, ev ne tenê ji bo nivîskaran, ji bo xwendevanan jî muteber e. Tu behsa Kurdan dikî, ez nizanim ku rewşek ew qas giran e, ez nikarim tiştekî bibêjim, lê çavnebariya kevin a giştî ya Kurdên ku ez dizanim dikare vê meselê girantir bike; Her weha di nav Kurdan de gelek nav û nivîskarên nû çêbûne, dema ku çapemenî têra xwe wî bi rêya giştî nedê nasîn, nikarin mîna pir kesan nivîskaran bişopînin an bixwînin, dibe ji ber wê be!. Her cure helbest, çîrok û romanên xwedî nirxê edebî tên xwendin!. Divê xwendin karê nivîskar û rexnegirên çalak be!?.

 

Lokman Polat – Pirs : 11 – Rexnegiriya helbestan ji ya romanê û çîrokê cuda ye. Rexnegir carna maneyên ku helbestvan qest nekiriye didine helbestê. Di eniya Wêjeya Kurdî de helbestvan gelek in lê rexnegirên helbestan kêm in. Tu li ser vê mijarê çi difikirî? 

Yusuf Kaynak  – 11)

Eleqeya min bi helbestê re zêde nebû; Dema ku min teza xwe li ser helbestvanê kurd Cegerxwîn dinivîsand, hêdî bi xwendinê re eleqedar bûm. Cegerxwin pir aliyê ewî bi form û naverok klasik e, hin pirsgirekê netewî û civakî dianîn ziman. Kurd gelek ji Cegerxwîn hez dikin belkîi yekemîn şaîrê Kurdê ku Kurd hemû wî nasdikin. Lê ez nikarim îdia bikim ku ez çiqasî bi helbesta Kurdî dizanim, çend rexnegirên wî hene, di helbesta Kurdî de helbestvanên nifşê nû yên wek Rojen Bernas, Berken Bereh, Şêrko Bêkes û Arjên Arî bi nav derdikevin pêş. Ez heq nabînim ku ez zêde bibêjim ka çend rexnegirên helbesta Kurd hene. Beriya baş û xerab rexne bikin, bi baweriya min xwînerê helbestê ji helbestê hez dike, ji ber ku xwendevan bi xwe dinirxîne, helbestvanên wek Şêrko Bêkes û Arjên Arî jî nav û dengan li xwe dikin. Ez bawer nakim wekî rexnegirê helbestê kategoriyek cuda ya rexnegir hebe, mîna her xwendevanekî, rexnegirê helbestê jî bi perspektîfa xwe helbestê dinirxîne û şîrove dike.

Helbest pir carcaran rexneyî yên civakê ne: Di civakê de carinan rewşên ku bi rêya helbestê bersivê hewce dike derdikevin holê. Hînge mirov dikare weha bifikire: Îstîsmarên civakî, sîyaseta penaberîyê û hwd. Bi van helbestan hûn dikarin bêtir azad bersiv bidin. Eşkere mebest ne acizkirina mirove.

Hema bêje helbestvanekî din tune ku di dehan rûpelan de nekaribe yek destnav, analojî an metelokek biafirîne…şiyana ku meriv bi vî rengî hêsankirina zimanê helbestî bêyî ku zirarê bide wî, nîşana hunermendek rastîn e. Dema ku mijar tê ser rastbûna hunerî, helbestvanên Rûsî de hevrikên wan tune. Helbestvanî pîşyeke hunere ye, her helbestvan bi cureye dinivîse, loma di şêwaz û mijarê helbestê de sînor tune, her nivîskarê helbesta li gor jêhatin û zîrekiya xwe dinivîse û manaya dide peyvan. Rexnegirê romana dikare mijara romanê hêsantir bişopîne lê helbest ne wusaye, her peyvek dikare maneke sembolîk, îronîk, metafor û fîkşîn bigire, loma rexnegirê helbesta kêm in, her rexne ne rexneye, rexnegir divê ekolê helbestê û zimanê ku pê nivisî jî tevlî meteloka û sînonîma û gotina bizane.

 

Lokman Polat – Pirs : 12 – Ev rastiyek e ku gelek nivîskar tehamulî rexnekirina berhemên xwe nakin.  Helwesta te li hemberê rexneyên li pirtûkên te hatine kirin yan jî rexne lê bêne kirin çiye?

Yusuf Kaynak  – 12)

Ma kî/ê ew qas mezin e ku mirov bikaribe wî rexne neke, her kes dikare her kesî rexne bike, lê heke hêjayî rexneyê ye, bila bibe, wekî din wextê wenda nekin. Nivîskarê ku fikrek û mijarekê baş rave neke nayê xwendin, piraniya rexnegiran berhema ku ne hêjayî rexneyê dibînin naxwînin. Ger min xebatek hêjayî rexneyê nivîsîbe, çima ez ji rexneyê re vekirî nebim, bila ez bêtehemûl bim!. Rêgeza giştî divê wisa be, ne tenê ez, divê nivîskar ji rexnekirina berhema xwe netirse, berovajî divê razî be. Nêrîna min a şexsî ev e, ez bi tiştekî bawer nakim ji ber ku kes min rexne neke. Heger tiştên min dixwendin weke rexne binivîsanda, belkî ji heval re rêberî bikira, eger ew wêrekiya di min de hebe!.

 

Lokman Polat – Pirs : 13 – Berpirsiyariya nivîskar û rexnegir li pêşberî hev çine? Helwesta wan a li hemberê hev divê çi be, çawa be? 

Yusuf Kaynak  – 13)

Belê ya ku ez dizanim tu berpirsyariya nivîskar û rexnegir li hember hev tune. Nivîskar karê xwe bi serê xwe dimeşîne, belkî ew ya rexnegir hîç nas jî nake. Berhema xwe ku dinivisîne ne ji bona rexnegir dinivîse, ew tenê ji gelemperiyê re dinivîse, divê ku berpirsyariya wî tenê ji xwendewar re hebe. Ger nivîskar karekî rind kiribe raya giştî dipêjîrine, ne kiribe her xwendewar wek rexnegirekî wî nivîskarî dikare rexne bike. Ne ku nivîskar ji ber berpirsyariya li armanca rexnegir dinivîse, li gor pirsa we divê nivîskar her bala xwe bide berpirsyariya li hember nexnegiran jî. Bi raya min nivîskar azad e tu helweste li hembere rexnegir nîşan bide tune, bila rexnegir karê nirxandine bike bes e.

 

Lokman Polat – Pirs : 14 – Çêbûna atmosfera rexneyê bi çi ve girêdayî ye?  Çima rexne nayê pêşwazîkirin?

Yusuf Kaynak  – 14)

Bawer nakim rexne bi atmosfera tiştekî ve girêdayî be!. Di pirsê de piçek xerîbî heye bi fikira min atmosfereke wekî rexne tune ye, lewma ez dibêm girêdayî tiştekî nine. Nivîskar bi sînorên toleransê yên hunermend ve girêdayî ye. Yên ku ji xwe ne bawer in aciz dibin, berevajî vê, şa bibin ji bo rexne li min dikin, bo ku rêberiya min dikin. Ev girêdayî kesê/a ku rexneyê tehemûl dike, fikira min divê were pêşwazî kirin. Helbet divê her kes rexneyên ku tên kirin di çarçoveya rêzgirtin û zanînê de bipejirîne.

 

Lokman Polat – Pirs : 15 – Çawa ku di berhemên edebîyata  cîhanê de erotîzm, pevşabûnên pornoyî hene, pir tebiiye, normale ku di berhemên kurdî de jî hebin û ji xwe di hinekan de hene. Kurd neteweyek in û ji blî dewleta wan tişteke wan kêmê neteweyên din nîn e. Dive erotîzm û pornoya wan jî hebe.

Lê hinek nivîskar şerm dikin û erotîzmê û pornoyê li cihek bêhil, qet hevûdu ramîsanê, hev maçî kirin jî di  berhemên wan de tunin. Tu di vê mijarê de çi difikirî? 

Yusuf Kaynak  – 15)

Erotîzm têgehek e ku hewesa evîna zayendî ye vedibêje.!. Ne tenê azweriyeke bedenî- fizikî ye, hevgirtina vê bi evînê û xwesteka du cinsên/mêr-jin berevajî hevgirtinê ye îfade dike. Di vê wateyê de tevahiya helwêst û tevgerên hestyarî- ruhanî yên mirovan li hember evîna zayendî vedihewîne!. Ji bo berdewamiya nifşê nû têkiliya zayendî ji bo mebesta hilberîna xwezayê, ku dikare wekî were pênase kirin nikare di nava têgeha erotîzmê de were nirxandin. Ev diyardeyeke biyolojîk-fîzyolojîk e.

Hunera edebî ya ku raman, hest, bûyer û xewnan bi awayekî xweş û bi bandor vedibêje, di berheman de û hem jî di hemû qadên jiyanê de hestên zayendî, xwestek û azweriyên zayendî û kiryara zayendî bi cih kiriye. Dema ku erotîzm tenê bi kirineke bedenî û vegotineke xam neyê kêm kirin, wê di her serdemê de di warê têkiliyên jin-zilam de bibe yek ji mijarên sereke yên wêjeyê.

Têgihiştinên li ser zayendîtî û bêbextiyê ji civakê bo civakê, ji temen bi temen ve bi pêşketina civakî re paralel diguhere û nirxên ku di civakê de, di temenekî de bi tundî têne girtin, dikarin serûbin bibin. Şertê mayîndebûna edebiyata erotîk ew e ku rastî bi awayekî hunerî were pêşkêşkirin.

 

Lokman Polat – Pirs : 16 – Di hinek romanên  min de û di hinek romanên  Mehmed Uzun, Firat Cewerî, Bavê Nazê, Mîr Qasimlo, Helîm Yûsiv, Mihemed Şarman, Siud Kîkî, Devliken Kelogirî, Sevda Kaplan, Yildiz Çakar, Gabbar Çiyan, Nîhad Ekîncî, Cîhanroj û hwd, de sahneyên erotîk hene. Cenabê te romanên van nivîskarên ku min  bi nav kir û yên din ku di wan de pevşabûn û şadimaniyên seksê hene xwendiye yan na? Heger te xwendiye tu wan berheman çawa dinirxînî? 

Yusuf Kaynak  – 16)

Ez van kesan bi xwe nas nakim; piraniya van nivîskaran bi nav nas dikim, lê nizanim ku berhemên wan ye erotîk ên ku hûn dibêjin hene. Lêbelê min nexwendiye. Tenê tê bîra min çend hevok di romana Jan Dost de min xwend, ev demek bû, qey navê pirtûkê “Pendname” bû, bi rastî nayê bîra min çi bû. Leheng romanê dema li Stembolê digeriya, li ser tiştên seksî dihizirî, bi qasî ku tê bîra min.” Ew jî erotîkê nedihat hesibandin. Ji bo ku ez bersiva vê pirsê we bidim, divê min berhemên wan kesên ku te behs kirin xwendibim. Yê we hebin jî min nexwendiye ez nikarim tiştekî bivênevê bibêjim. Bi dîtina min, ji bo niha ne pêwîst e kesên ku ne xwenda û xwendekar van mijaran biecibînin û bipejirînin. Mijara ku hûn jê behs dikin tu dikari tenê ji civakên pêşkeftî yên ewropayê re bê gotin. Nivîsandina porno, romanên erotîk û çîrokan wiha, bi zimanekî ku xwendevanên wê pir hindik in weke Kurdî, belkî tiştekî luks beyê dîtin, lê bêyî demê windakirina dê ne tiştekî din be!. Yek niviskara Tirk Kerime Nadir ku di sedsala çûyî de gelek romanên wê evîniyê û romantîk hebûn.

 

Lokman Polat – Pirs : 17 – Di berhemên edebî yên kurdî de bandora kîjan ekola cîhanê a navnetewî heye?

Yusuf Kaynak  – 17)

Ji ber ku min hemû berhemên edebî yên Kurdî nexwendine, ne rast e ku ez behsa hemûyan bikim. Bo nimûne, Şivanê Kurd, ku Ereb Şamo, yek ji Kurdên Sovyetê, di nîveka sedsala nozdehan de, nivîsiye berhemeke sosyal realîst e, Kela Dimdim’ê ku Ereb Şamo nivîsandiyê ew jî nimûneya romaneke dîrokî ye. Yên ku min xwandine bi piranî romanên sosyal realîst û dîrokî ne. Weki mînak em dikarin bibêjin ku piraniya romanên Memed Uzun romanên biyografîk in. Ger hûn bibêjin herikînên cîhanê, nivîskarên Kurd bi girêdana realîzma sosyal dinivîsin, ji ber ku ew bêtir ramaneke sosyalîst a çep in. Realîzm û realîzma civakî niha di piraniyê berhema de ne. Ji ber ku xwezaparêzî û humanîzm mijarên ku li cîhanê bi berfirehî tên destgirtin, nivîskarên Kurd jî bêguman di bin bandora wan de ne û yê din jî hene. Bikaranîna hemû ekol/ trendên heyî yên li cîhanê rêbaza ku her nivîskar wê bikar bîne.

Di nav Kurdan de dema ku em tê de ne tiştekî bi navê surrealîzm û tevgerên ekspresyonîst tuneye. Bi dîtina min, jiyana civakî ya Kurdî ya îroyîn ji gundan ber bi bajaran ve diçe, ger ew mijar bên girtin, di edebiyata Tirkî de meylên mîna romana gundî Mahmut Makal bi pêş bikevin dê çêtir be. Bi taybetî jî çîrok û romanên evînî yên romantîk bi hêmanên folklorîk bên nivîsandin, wê hîn bêhtir populer bibin, ev yek jî bandorê li ser xwendevanan dike û xwîner dikişîne ber xwe.

 

Lokman Polat – Pirs : 18 – Tu derbarê realîzm, surrealîzm, modernîzm û postmodernîzmê de çi difikirî? Di nav berhemê kurdî de ev cure berhemên li gor van ekolan hene yan na? 

Yusuf Kaynak  – 18)

Realîzm tevgereke edebî ye ku di sedsala nozdehemîn de hewl dide jiyanê bi qasî ku pêkan realîst nîşan bide. Ew bertekeke ji romantîzmê re ye ku tê de îdealîzekirina rastiyê navendî bûye. Ji bilî romana, gelek kurteçîrok jî, bi gelemperî bi naverokên civakî û fîgurên çînên bûrjûwazî an ji gundî û karkeran hatine nivîsandin. Dickens û H. Balzac ji bo nivîskarên mîna biyanî yên girîng in. Di wê pêvajoya de lîberalîzm û ramana azad zêde bû. Mirov destpê kir ku ji rastiya mizgîniyê guman bikin û li ser desthilatdariya ku Xwedê daye wêrektir bûn. Rexneya exlaqî ya edebiyata nû ji ber vê yekê bû.

Surrealîzm di eslê xwe de tevgereke edebîye, ku André Breton yê Fransî ye ku di sedsala bîstan de pênase kiriye: di forma/şikla xwe ya herî pak de, ku tê de mirov hewl dide, bi devkî, bi riya peyva nivîskî an jî bi çi şeklê ramanekê bi rêberiya xeyalê bêyî aqilekî kontrolkirî û ji nirxên exlaqî dûr e…

Bi gelemperî bi şêwazeke hîper-realîst têne çêkirin, surrealîst wêneyan bi tevliheviyên bêkêmasî, sosret, heke ne şokdar çêdikin. Surrealîst hewl didin ku bi qasî ku dibe bila bibe xeyala xwe bihêle…

Rasyonalîzm ji tirsa Şerê Cîhanê yê Yekem pir xweşbîn îspat kiribû û ji ramanên Sigmund Freud bêhêvî bûn; surrealîst balê dikişînin ser rewşa xewna hişmendiyê ku bi komelaya azad ve tê diyar kirin.

Edebiyata modernîst di destpêka sedsala bîstan de cih girtiye. Di vê serdemê de pêşketinên nû dest pê kiribûn yên wekî demokratîkbûnê û îndustriyalîzmê derketine holê. Lê ev di heman demê de demên tevlihev bûn bi aloziyên siyasî, qeyranên aborî, şerê cîhanê yê yekem û xetere ya duyemîn e.

Dinya nûjen derkete holê ku tevahiyeke kaotîk û ne zelal e ku hergavê guman lê dima. Ev hest di edebiyata modernîst de, hem di pexşan de hem jî di helbestê de têne xuya kirin: gelo em bi rastî dikarin cîhanê bi tevahî bizanin yan jî nas bikin û gelo ziman têra vegotina wê dike?.. Nivîskarên modernîst hewl didin ku ji kaosê/kerasate nîzamê biafirînin, lê karakterên wan ên sereke gumanbar in.

Wêjeya postmodern an jî postmodernîzm jî di edebiyatê de diyardeya postmodernîzmê ye. Ew tevgereke rewşenbîrîye ku di nîvê duyemîn yê sedsala bîstan de ji Dewleta Yekbûyî yê Amerîkayê û Fransayê li seranserê cîhana rojava belav bû, wekî tevgereke dijberî nêrînên edebî yên modernîstan.

Li Dewletên Yekbûyî, ev têgîn ji xwe di salên şêştî de, ligel yê din ên wekî ”fîkşê nû” û “ser-fiction” dihat bikaranîn. Di edebiyata Fransî de mîna li welatê din ên ewropayê, têgîna postmodernîzmê tenê di destpêka salên heştî de hatiye bikar anîn. ”Edebiyata postmodern” niha bi paşverû vedigere hemû cûreyên nû yê nivîsandina edebî -bi taybetî jî prosa- ku piştî Şerê Cîhanê yê Duyemîn derketine holê.

 

Lokman Polat – Pirs : 19 – Nivîskar afirîner e. Afirînerî beriya hertiştî bi xeyalê pêk tê. Ji bo afirîneriyê xeyal, hest û eqil pêwîst e. Li gor min di edebîyata kurdî de xeyal kêm e, realîzm zêde ye. Li gor te di roman û çîroka Kurdî a nûjen-modern de xeyal çiqas heye? 

Yusuf Kaynak  – 19)

Nivîskar afirîner e, lê bi hiş diafirîne. Ji bo afirandinê bîranînek xurt û berî her tiştî kapasîteyeke pêdivî ye. Bo nivîsandina xeyal, hest û hiş ne bes e, ji bo vê jî perwerde û jêhatîbûna têgihîştina cîhanê pêwîst e. Dema hûn di edebiyata Kurdî de bêjin kême xeyalê, mebesta we ji çîrokê fiction e. Realîzm bi serê xwe tiştekî nade, mijarê xwe li ser rastiya ava dike yanê nivîskar çêdike, bi awayekî bi xwe diafirîne, her kes nikare biafirîne, belê mirovên jêhatî dinivîse. Loma jî her kes ne nivîskar e, realîzma Kurdan bêhtir realîzma civakî ye; Dema ku pexşana nû hatiye nivîsandin, bi mirovparêziyê re, demekî celebê edebî yê herî populer bûne. Meylên rastiya civakî li her welatî carekê li pêş bûn.!. Di serdema me ya nûjen de tevgerên wusa xwe nû kirine, wan hiştiye mijarên razber, çîrokî, ango roman û çîrokên xeyalî, ku ji wan re dibêjin celebeke nû ya nûjen e, ji bo Kurdan j î piçekî zêdetir wextê lazim e ku xwe bi van nûjenên nû re biguncîne.!.

Beriya her tiştî divê qada jiyanê ya Kurdî bê berfirehkirin, yanî di qada giştî de bê bikaranîn, rasttir eger xwedî statuyeke û zimanê perwerdehiya azad be.!.. Bi gelemperî tevgerên edebî yên weha bi zimanekî nexwendewarin û pirtûken ku nayên firotin pêş nakeve. Roman û çîrokên xeyalî tenê bi kesê bîstûçar saetan bi Kurdî bifikire û biaxive dibe.

 

Lokman Polat – Pirs : 20 – Afirînerên edebiyatê avahîsazên cîhaneke wêjeyî ne û cîhana wêjeyî wê bibe çîrok, roman, avahî û naveroka wê çîrokê, romanê dê hebe.  Ji bo wê jî mijar hewce dike.  Mijar, bi xeyal, hest û mêjî ve di hundirê şiyana afirîneriyê de ye. Li gor min piraniya mijarên berhemên gelek nivîskarên kurd biyokrafîk in,  hinek jê jî otobiyokrafîk in. Li gor te mijara berhemên kurdî ên nûjen li ser çine? Û herweha mijara berhemên te çîne? Û Tu bi gelemperî ji bo mijara berhemên edebî çi difikirî?

Yusuf Kaynak  – 20)

Rast e, ew afirînerên cîhaneke edebî ne, cîhana edebî çîrok, roman û avahî ye û dê di naveroka roman û çîrokê de jî hebe, helbet di mijarê de pêwîst e. Wêje bê mijar nabe. Di mijarê de dê her tim hest, raman û xeyal hebin. Ne tenê li gorî we, lê di rastiyê de. Mijarên berhemên piraniya nivîskarên Kurd bi piranî derheqê jînenîgarî de ne. Sedem divê wisa be ji ber ku ew awayek hêsan û sivik ya ravekirinê ye. Her çiqas nivîskar di hilbijartina mijara çîrok, roman û çeşneyên gotara Kurdî de azad be jî, ne hêsan e ku meriv di her babetê de bi Kurdî bibe nivîskar, ji ber ku pêdivî bi zimanekî edebî û perwerdehiyê heye. Mijarên nivîskarên Kurd bi giştî civakî û dîrokî ne. Ez bi awayekî kategorîk xwe ji çînekê nabînim, ji lêkolînên edebî zêdetir bi ansîklopedîk ve mijul im. Ez klasîkên wêjeya cîhanê nirx giran berhev dikim. Dem bi dem jî, ez li ser malperên cihêrengîn gotarên cihê dinivîsim. Bi ya min divê berî mijara berhemên edebî zimanekî edebî pêş bikeve. Niha jî di van şert û mercan de hineke zehmet e. Kesên ku bi Kurdî dinivîsin dikarin bi rehetî mijarên evînî û berxwedanê kîjan mijar jê re hêsan e binivîsin, lêgerîne li ser mijaran bikin ji babete çîrokên xam û xeyalî dûr bisekin.

 

Lokman Polat – Pirs : 21 – Di dema çûyî de yekê li Fransê, yekê li başûrê Kurdistanê û du kesan li Swêdê gotin romana kurdî tune. Yên ku weha gotin ji wan du kesan wan bi xwe çend roman nivîsîne, du kesên din jî kurteçîrok nivîsîne. 

Helbet ev dîtina wan e. Li gor min û piraniya nivîskarên kurd ev dîtineke şaş e, tewş e, nerast e, heta hinekan got pêwîst nake mirov minaqeşe ya vê dîtina beredayî bike. 

Tu derbarê vê mijarê de ango dîtina romana kurdî tune de çi difikirî? 

Yusuf Kaynak  – 21

Beriya ku hûn werin ser pirsa xwe, diviyabû we ewan navan bidana ji bo lêkolîneke giştî, ji ber ku ew bi Soranî an bi Kurmancî dinivîsin; Ma ew berhemên xwe weke roman nahesibînin, ka çawa dibêjin romana Kurdî tune ye, ku Soranî jî tê de, çi rexne dikin, ma ew qas hêsan e, ku heke bibêjin roman tune, wê demê gerek tiştek tuneye çawa rexne dikin?.. Weke te got, tu dibêjî berhemên wan bi xwe hene, nexwe çima romaneke an jî çîrokekê dinivîsin? Ew zilaman dibe ku endezyar in an jî perwerdehiyeke din dîti bin, bêyî ku rewşa Kurdî li ber çavan bigirin, xebatên Kurdî bi zimanên nûjen re didin ber hev. Weke te got, piraniya wan kesan ji xeynî berhema xwe tu nivîskarekî Kurd nexwendiye; Ew nivîskarên Kurd bi Dostoyevskî, Çexov, Alan Poe an bi Brecht re dide ber hev du!. An ji berhemê weke Anna Karanina, 1984 a George Orwell an jî Oliver Twist a Charles Dickens an jî li benda Ulysses a James Joyce ye ku nivîskarên Kurd jî binivîsin. Heger ew kesê rexnegir bin, ne nihîlîst û narsîsîst bin, Kurdiya nexwende û nezimanekî standard, nahesibîne; Li gorî wî qîmetê dide xebatê xwe ango li ser rewşa konkrêt analîzeke berbiçav dike, paşê biryar dide, meriv nikare ewqas kor be.

Wan derbas bike, edebiyata Kurdî jî heye û romana Kurdi jî heye, Kurdên bi derziyê axê dikolin, roniya çavan direjînin ji bo xebaten xwe, gelek roman, çîrok û helbestên hêja dinivisînin, hewl didin zimanê Kurdî ji windabûnê rizgar bikin, ka bibêjin kê ji me dibistaneke seretayî û navîn bi Kurdî xwendiye. Em hemû bûne mamosteyên xwe, me hewl dida xwe bi xebatên dîdaktîkî tiştan sererast bikin. Roman bi gotina tune ji holê ranabe, belkî meriv bigota xebateke bilind tune ye, tê famkirine.

 

Lokman Polat – Pirs : 22 – Tu kîjan nivîskarên kurd nêzikê xwe dibînî û ji berhemên kîjan nivîskarên kurd hez dikî?

Yusuf Kaynak  – 22)

Ma ez ewqasî mezin im ku xwe bi yên din re berhev dikim. Min zêde nenivîsand ez teqlîdê bikim, ne jî min nivîskarek nêzîkî xwe dît. Hinek nivîskarên ku ez jê hez dikim hene, ez jî weke her kesî dixwînim; Ji ber ku di van bîst salên dawî de bi tonan kes hene ku tenê bi Kurdî dinivîsin. Min çend berhemên nivîskarên me yên naskirî yên wek Ereb Şamo, Memed Uzun, Helîm Yûsif, Hesenê Metê, Firat Cewerî, Jan Dost, Recep Dildar, Lokman Polat, Îkram Oğuz û Bextiyar Elî xwendine.

Ez ji kê hez dikim ferq nake, her nivîskarek bi serê xwe hêjayî xwendinê ye, ger ne hêja be jî nayê xwendin.

 

Lokman Polat – Pirs : 23 – Te qet pirtûkên min xwendiye?

Yusuf Kaynak  – 23)

Ev pirs ji bo min pirsa herî dijwar e; Niha ez çi bibêjim, ma ne şerm e ku ez bibêjim min nebihîst, min nexwend? Ma ew jî pirsek e? Heger me qet nexwendibe jî, çend malper, mehane, kovar û rojnameyên Kurdî em dixwînin û dişopînin ku birêz Lokman Polat, wek nivîskar û rexnegir e. Ji ber ku em li ewrûpayê li cihekî ji hev veqetandî ne, weşanên Kurdî pir kêm tên dikevin dest me; min ew bi navê Lokman Polat berî niha de bi pirtûk û şîroveyên wî nas kir. Ev pirtûkên Lokman Polat; Evîn û Jiyan, Bayê Azadiyê, Mêrxas, Ji Nav Edebiyata Swêdî, Rojnamevan, Kewa Marî û Fîlozof û Çil Romanên Kurdî şîrove kirine tên bîra min û hin gotar û şîroveyên malpera Çandnameyê tim bi kêf dixwend.

 

Lokman Polat – Pirs : 24 – Niha li ser çi dixebitî? Di nêz de berhemeke nû heye an na? Di pêşerojêde dê kîjan berhema te bê weşandin?

Yusuf Kaynak  – 24)

Ez li ser projeya xwe ya li ser klasîkên edebiyata cîhanê cilda sêyem ku bi salan e berdewam dikim hê jî didomînim, ez nikarim bêjim kengî amade dibe!. Ez dixwazim sala bê gotarên xwe yên Tirkî yên Kurdî yên ku min heta niha nivîsandine bikim pirtûk. Vê berhemê berê hin urf û edetên Kurdên Anatoliya Navîn li ser malperên Kurdî belav kirine, ez dixwazim wan biweşînim. Di heman demê de lêkolîneke min a piçûk li ser mijarek din a cûda heye, mînakî dîrok; Ger bikêr be ez ê sala bê çap bikim.

 

Lokman Polat – Pirs : 25 – Gotina te ya dawî…

Yusuf Kaynak  – 25)

Gotina dawî ji min re hinekî giran xuya dike, hê jî wexta gotina dawî heye. Helbet henek dikim; van rojan romana min ya duyemîn ‘Sêwîyê Dêrsîmê’ di nav ”Weşanên Na” de derket. Ez pêşniyar dikim, bo xwendin, nirxandin, rexnekirin û rexnên xwendevanên Kurd jî li sersera serçavan. Bila herkes çi ji destê wî tê bike û bila kenê herî baş jî kenê we yê dawî nebe. Bila ew gotin a me dawîye nebe!. Ji nivîskarê Kurd re serkefin dixwazim. Spas ji we re ku we ev derfet da me. Dîsa spas birêz Lokman Polat.

 

Lokman Polat – Spasxweş û spas ji bo bersîvên te.