Hz. Îbrahîm, Kelûlê û Kimkêmê

Piştî ku Hz. Îbrahîm pûtê bajar tev şikandin û bizrê xwe danî ser pûtê herî mezin Nemrûd ew sûcdar dît. Cezayê şewitandinê da Hz. Îbrahîm. Her malek barek êzinga anîn û êzingên anîn dane ser hev û agir pêxistin.

Nemrûd, Hz. Îbrahîm bi manciniqê avête nava agir. Xweda Teala izin neda agir û êzing laşê Hz. Îbrahîm biêşînin. Êzing bûne masî û agir jî bû av.

Dibêjin ku piçek agir wek xwe mabû. Kimkimê hatibû pif dikir agir da agir geş bibe. Kelûlê jî bi devê xweyî biçûk av dianî bi agir de dikir.

Hz. Îbrahîm ji Kimkimê pirs kir: “Ey heywanê Xwedê. Ev agirê biçûk nikare min bi şewtîne. Çima tu pif dike agir?”

Kimkimê: “Belê, dizanim nikare tiştekî bi te bike. Lê dîsa jî tu dijminê min î û dixwazim aliyê xwe eşkere bikim.”

Hz. Îbrahîm li Kelûlê dizîvire û dibêje: “Ey heywanê Xwedê, tu çima xwe di betilîne. Ev agir nikare tiştekî bi min bike?”

Kelûlê: “Belê dizanim ya Hz. Îbrahîm. Keyfa min gelekî ji te re tê. Ez aliyê te digrim û dixwazim aliyê xwe eşkere bikim.”

Berhevkar: Mela Mihyedîn