Bexçeyê Pisikan

Paşa Amedî 24/01/2024 Nivîsxane Şirove Bike

Li welatekî dûr bajarekî biçûk hebû. Li vî bajarî xaltîkeke pîr bi tena serê xwe di xanîyekî bi baxçeyekî biçûk de dijîya. Zarokên xaltîka Meryem zewicîn û dûr çûn. Dev ji dêya xwe berdan. Demek berê hevjîna xwe jî winda kiribû. Kesek tune bû ku wê bipirse ka ew çawa ye. Xaltîka Meryem ewqas ji tenêtîya xwe bêzar bûbû ku dest bi pisîkên yên li kolanê kir. Yên ku wê dîtin, difikirîn ku ew dîn e û jê dûrtir çûn.

Reşo ku li taxê dima, tim û tim li Xaltîka Meryemê temaşe dikir û ji rewşa wê aciz dibû. Reşo di dersên xwe de pir serketî bû û heta xortekî dibistana bilind bû. Di dibistanê de ji alîyê mamosteyên xwe ve gelek dihate hezkirin ji ber ku ew xebatkarek dijwar bû. Lê herkesî wek mirovekî mezin bi wî re dikir. Wî got ku xwendin rast e, ne bi lîstikan. Lêbelê, Reşo dikaribû herduyan jî bike. Reşo zarokek bû ku di 8 salîya xwe de ji ders û mamosteyên xwe hez dikir û bi her zanîna ku dielîmî pê şa dibû.

Bûyerên ku li dora wî diqewimîn temaşe dikir û tiştê ku kesekî din nedîtibû wî dîtibû. Rojekê bihîst ku Xaltîya Meryem bi pisîkê re dipeyive. Wî dizanibû ku ew xelet bû. Guhdarîkirina danûstendinên kesên din qet tevgerek ne rast bû. Lê Xaltîka Meryem bi pisîkê re dipeyivî, ne bi kesekî re. Pisik çawa dikaribû qise bike?

Reşo ji nişka ve matmayî ma, dengên ku bi wê re sohbet dikirin, dibihîstin ku bersiva Xaltîya Meryem dide. Ew fikirî ku kesek din heye. Li Xaltîka Meryem mêze kir, lê tenê pisîk bi wê re bû. “An pisik jî qise dike?” Reşo fikirî. Erê, ew pisîk bû û dikaribû qise bike. Xaltîka Meryem jî difikirî ku kes jê hez nake ji ber ku ew bi tenê ye û pir xemgîn dibû. Vê xemgînîyê hişt ku ew bi pisîkan re hevaltîyê bike. Xaltîya Meryem, her tim bi pisikan re bû û ji wan qet veneqetîya. Pisikên kuçeyan tev bir baxçeyê xwe û xwarin da wan.

Li bexçeyê Xaltîka Meryem hêlekan, xîjxijik zirnazoq hebûn. Lê kesî wan bi kar nedianîn. Piştî ku pisîk hatin, mala xaltîyê tijî bûbû û êdê xaltî ne tenê bû. Bexçeyê bi pisîkên bedew bala her derbasekî dikişand, her kes bi dîtina ji dûr ve qayîl dibû, xema kesî nebû ku xaltî bi tenê ye, nedihatin cem wê û digotin ew dîn e, jê direvîyan. Lêbelê, Reşo bi dizî li Xaltîya Meryem û pisîkan temaşe dikir, hewil dida ku fehm bike ka hevaltîya wan çawa ye. Her yek ji pisîkên ku bi Xaltîka Meryem re hevaltî dikirin. Pisîkên ku li kolanê bûn ji alîyê kesên derbider ve nedihatin dîtin.

Reşo xortekî jîr bû. Bi temaşekirina wan, bi derengî be jî, ew vê fehm kir. Her kesî ji bîr kiribû ku pisîk jî zindî ne. Herkesî difikirî ku pisîk nikarin qise bikin û herkes henekên xwe bi Xaltîya Meryem dikir.
Lê pisîkan bi rastî qise dikirin. Piştî wê rojê, Reşo dest pê kir ku ji xwarinên di çenteya xwe ya xwarinê de li kuncên kolanan danî. Li ser vê yekê bi mamosteyên xwe re jî qisekir. Piştî wê demê yek heywan jî li kolanê birçî nebûn. Ji wê rojê şûnda Reşo û hevalên xwe qet xaltîka Meryem bi tenê nehiştin. Baxçeyê pisîkan bû cihê meraqdaran.

Amadekar: Paşa Amedî

ÇandName Li pey şopa bav û kalan…

Bexçeyê Pisikan

Like this:

Derbar Paşa Amedî

Nivîsên tekildar

Check Also

Kurd Çima Şaşiyên Xwe Qebûl Nakin?

Leave a ReplyCancel reply

Bexçeyê Pisikan

Bunu paylaş:

Like this:

Derbar Paşa Amedî

Nivîsên tekildar

Şahê Eceman, Siltanê Osmaniyan û Mîrê Kurdan

Mirina Çîrokê

Careke Din Mîr Miqdad Medhet Bedirxan û Rojnameya KURDISTAN

Check Also

Kurd Çima Şaşiyên Xwe Qebûl Nakin?

Leave a ReplyCancel reply