Şêxo di mala axê de hemû tişt bû, bê wî karek nediçû serî, ew bo her karekî bû û her karek jî bo wî bû. Ji wî re digotin: “Azep”. Azep jî ew kesê, ku li ba cotkarekî, maldarekî an axayekî salekê an du salan an jî ta pîrbûnê kar û xebat dike, ewan jî bo wî malekê didin, li gel xwarin û vexwarinê, cilkirin û xwedîkirinê û carinan jî bo jinekê distînin û bi ser ve jî salyaneya wî jî, hinek pare, genim, tutûn û pêdiviyên malê didinê.
Şêxo ji deh salan ve li ba axayê xwe mabû, hîn ew xortekî duwanzde salî bû, dê û bavê wî miribûn. Apê wî nikarî bû ew xwedî bikira, ji ber ku bo wî gelek zarokên din hebûn û rewşa wî ya aborî nebaş bû, lewre ji neçarî zarokên birayê xwe li ba axan û cotkarên malmezin kirin azep û berdest.
Şêxo ji berbangê va ta bi êvarê, li kar bû, cot dikir, dewar dibir avdanê, carina pez dibir çolê, spîndar av didan, hesp dişuştin û nal dikirin, êm dida ga û keran û bi ser ve jî av ji saringê hildikişand..
Rojekê karên xwe hemî kirin û vegeriya maxa xwe ya piçûk, ku hinekî vehese, kiça axê Mêşenê, bang li wî kir:
– Şêxo! Were bi min re harî bike..
– Ezê çi harî te bikim? Ez westiyame..
– Işev wê mêvanên me werin. Divê em hinek mirîşk serjê bikin û biruquçînin “ wan ji perran paqij bikin”..
– Kurê! Ma ev jî karê mine?!
Kiça axê, ku bi çend salan ji wî ciwantir bû, gelekî ji wî hez dikir, lê ji ber ku Şêxo “Azep” bû, wê dizanî, ku hezkirina wê valaye û çi encamê nade, lewre li xwe hezkirin xwe diyar nedikir.. Şêxo dizanî, ku dilê wê li wî heye, hema wî nikarî bû li ser wê yekê tiştek bo kesekî bigota û ji ber wê yekê, ew di xwe de diqewirî, dikelî û ji rewşa xwe ya nehêja dixeyidî, û nedizanî çi bike. Gava wê bang li wî dikir, ew dihat û gava ji wî dixeyidî û hêrs dibû, Şêxo dengê xwe nedikir. Diya wê jî, Meraşê dizanî, ku dilê wan herdukan li hev heye, wê jî li xwe diyar nedikir, ji ber ku wê dizanî ew hezkirin di nav du kesan de ye, ku her yek ji qatekî ye, her yek ji çînekê ye, lê bi wan re li ser rewşa wan nedipeyivî û nediwêrî bû ji axayê xwe re tiştekî li ser wan bibêje. Gava wê ewan bi hev re didîtin, dilxweş dibû, lê gava dihat bîra wê, ku ewan nikarin bibin h’elalên hev, dilê wê dihat girtin û xemgîn dibû.
Şêxo mirîşk serjê kirin, perrên wan li gel kiça axê rût kirin, bi hev re li ser gelek tiştan axivîn, lê bi carekê li ser pirsên hezkirinê, guhaztinê an jî destgirtiyê nepeyivîn, ji ber ku bi wan salixan dê birînên kûr di sîngên wan de vebana. Şêxo ji ruquçandina perrê mirîşkan yên hûr, ji xûna wan a sar û bihna wan nexweş dibû, lê çi bike fermana harîkariyê ji dilberê ye û ew nikare fermana dilberê bişkîne..Li dawî dest û kêra xwe şuştin û çû maxa xwe, seriyê xwe danî ser balifekî sar û çavên xwe dan hev..Ew di xwe de gelek disojî, lê nizanî bû çi bike..
Hat bîra wî, ku ji karên wî yên êvarê hîn êmkirina gayan maye, lewre bi dilekî sar û bê hêz ji nû ve rabû, finîskeke zeytê vêxist û çû axurê, ku êm têxîne pêş gayan. Di nav kayê û tozê da xebata xwe dikir û bi xwe re mijûl dibû:
-Ezê çi bikim, ku vê rewşê biguhêrim!? Ez Mêşenê birevînim, dê ku ve herim? Gelo! Ma wê xelkê li ser me çi bibêje? Ez vê nakim, ev şerme..Ev çi rewşe ey Xweda! Ma ezê her wilo di kar û barê xelkê de bim?.. Ma ezê wilo bê hêvî û bê xweşî bimirim?..
Di wê xebat û mijûliya bi xwe re, seriyê xwe hilda, pişta wî li darekî ket, seriyê wî darî jî li refikekê ket, ku li ser wê gelek bêjing hebû, yek ji wan hate xwarê û li qafa seriyê Şêxo ket, Şêxo gelek xeyidî, hêrsê wî bilind bû, dest avêt bêjingê û bi jor ve avêt, bêjing çû li dîrakên axurê ket, li wir û wir ket, bi xwe re gelek bêjing û seradên mezin anîn xwarê, yek û yek li nav çavên wî ketin..Şêxo tore bû, hemî xeyd û kîna wî ya ku bi salan di hindirê wî de girtî bû, wek çawa bendeke avê hilweşe û lehî çê bibe, wilo wan kîn û sotin, xeyda ji ber zordarî û hejariyê, bêpar mabûna ji xweşiyê û berî her tiştekî bi dest neketina dilberê, hemî bi hev re derketin, pijiqîn û çîk dan..Şêxo ji hindirê axurê ber bi maxa xwe ve beziya, debanek “sîlahek” derxist, di nav gund re mîna şêt û dînan beziya, devê tivinga xwe bi jor ve kir, gelek caran teqand û got: – Werin..! Werin..De bila hemî bêjingên we werin..
Ji wê rojê ve Şêxo ji gund winda bû, mala axê bê azepekî jîr û hêja ma, kiça axê Mêşenê, ku omêdwar bû; bibe kebaniya Şêxo, roj bi roj destmala xwe derdixist û hêstirên ser guliyên xwe dimaliştin.
Melayê gund roja Înê, piştî bihîstina çêroka Şêxo, li ser menberê rawesiya, demekê di ber xwe de dua’ kir, hinekî bêdeng ma, dawî seriyê xwe rakir û bi dirêjî li ser sebr û tewatê xutbe da.
Cankurd
cankurd.wordpress
