Buharên Wî

Ji Ebderhmanê Afîfî û Ferhadê Ahmê re.

Bayê buharê yê hênik, bêhna erdê, tîrêjên rojê, vebûna gula, û dilê wî yê reben ku di tenêbûna xwe de her roj sed carî dimre. Buharên xelk û alemê tev de bi kêfûşahî, hezkirin û ramûsanan derbas dibin, yê wî, bi hisret, fîxan û kulan re derbasdibe, û dubhure. Blê dilê wî yê bi tenê derbasî kêleka vî bajarê bê dil , bê cerg û hinav dibe. Dilê wî tê sûtandin û henek jî pê tê kirin. Ew û dilê xwe yê reben, ku ji rebenîya xwe hew dikare hezbike, anjî bawerî yê bi hezkirinê bîne. Roj û şev li cem dilê wî weke hevin.

Erê bajaro bajarê ku te xwe daye kêleka nexweşên ezezîtî û pêkenînê, yên ku henekên xwe bi her awayî bi dilekî serş û xerîb dikin. Tu başbe an na, tu zanbe an na, belê ku tu xweda be jî, ew bawerî û hezkirina ji dil ku jibo te wekî mirov nyaê hebûnê. Cara yekê bû ku çavên wan li hev diketin. Qîza zinayê, awirin dijwar di nava wî de vedidan. Her nerînek wê belê ew dikir Melayekî Cezîrî, Feqayekî Teyran. Dilê wî yê belengazî û kurdûnde, evîn ji nêzkî ve, hîn nedîdibû, dilê wî û xewnên xortekî rojhilatê, bi payebûn di sîstema cîhanî ya nûjende digevizîn. Gelo ev nûhbûn nûhbûna çiye!!? Ev nûhbûna, ku cîhan tev de pê daketiye, zanîngehên ezmanî, yên bê sînor û qûnax, ev cîhana ku bûye weke hêkekê, û kesk ji tu kesî razî tune, kesk ji kesekî hezbike jibo kesîtiya wî tune, dibe ku hin peyda bibin, lê bêguman ew jî mîna wî ne Ew belengazê, ku xwe di xema xeynî xwe de, xwe winda kiriye. Û di xeşîmîyê de sobelanê dike.

Ew care yekê bû, ku wî bi destên jinekê digirt û bi dilbijîn wî dixwest ku dem hinekî bi pêşve herî û nasbike, ka ev mirov çawaye, bi çi dirame. Û razana pêre di nav nivînekê de ji wî re dibû xewnek pirr xweş. Dilê wî, ew dehef dida û di dava wê de werkir. Erê dilê wî bû, yê ku mala wî li malên xerîb û segan gerand û dawî jî yê poşman û bê erz, bê namûs û be bext ew û dilê xwe bûn. Ew û dilê xwe yê xeşîm û nezan di vê sîstema cîhanî ya ku sînor ji nav nêr û mê hilanyî ye. Ya ku qeyd û zincîrên ,Isa, Mûsa, û Mohemed şikandine, û xwe di valahîya vê gerdûnê de digevizîne. Bi payebûna azadîyê û ya ezezîtîya bê sînor, evîn tê sêdarkirin. Windabûna dilê wî di vê çarçoveyê de, weke mirovî ku xwe tazî bibîne.

Mahmûdê Ako