JIN Û MÊRIK

Bila jin neqehirin, ev nivîs anku diyalogên li jêr rastiya jiyanê dide rave kirin. Min gelek jin dîtiye ku ji vê jî bêerztir e. Ji bo tu jinê şad û bextiyar bikî, divê jê re hertim tişt bikirî û wê bigerînî.

Jin : Ahmed…

Mêrik : Bibêj

Jin : —-

Mêrik : De ka bibêj!

Jin : Heger leza te heye, ez nebêjim.

Mêrik : Acela min tune, lê ez ê derkevim biçim. De ka bibêj.

Jin : De nebêje ka bibêj, ka bibêj û neyê ser min.

Mêr : Na lê, çima têm ser te. Tu yê tiştek nebêjî?

Jin : Na, tiştek tune. Ma ez ê ji te re çi bibêjim ku?

Mêr : Nexwe min şaş fêm kir. Wisane ez derdikevim û diçim.

Jin : Derkev, derkev. Derkev here, hertim bireve!

Mêr : Na, ez ê îro otobusê nerevînim. Binêr hêj panzdeh deqe maye.

Jin : Bextreş, tu di bin otobusê de bimînî înşellah!

Mêr : Çi?

Jin : Min gotibû ez ê tiştek bibêjim. Lê, wexta te tune ku tu gohdariya min bikî.

Mêr : Ma te negot ”Ez ê çi bibêjim.”

Jin : Here, temam, here.

Mêr : Wey Xwedêyo! Qey min dîsa şaş fêm kir. Ka bibêj, ez gohdarî dikim.

Jin : Him…Maye pênc deqe ku otobus biçe, tu dibêjî bibêj, bibêj.

Mêr : Euzübillahiminnnn. . .

Jin : Çi?

Mêr : Tiştek tune. Ka tu yê bibêjî?

Jin : Ez bibêjim ku tu bi lez birevî û biçî, ne wisa ne? Ez wexta te digrim.

Hevalên te bêriya te kirine.

Mêr : Cana min, ew herroj min dibînin. Çima bêrî bikin?

Jin : Bêrî dikin, dikin. Lewre tu bi dilûcan gohdariya wan dikî. Dema tu diçî kar tu pir dilşad î. Ka êdî li wir çi li benda te ye.

Mêr : Gelek kar li benda min e. Nexwe dê çi li benda min be?

Jin : Ez wan karan zanim. Du ling in, boyaxkirî ne û bi parfûm in.

Mêr : Na lê, diyare derûnîya te xirab e.

Jin : Belê xirab e. Ji serê sibê ve ez li pey te digerim ji bo gotinek bibêjim…

Mêr : Ez jî ji serê sibê ve dibêjim ka gotina xwe bibêje.

Jin : Pirsgirêk jî ji xwe ev e. Tu dibêjî bibêje ez dibêjim, tu dibêjî wis be, ez wis dibim. Di vê malê de heqê gotinê ji min re heye?

Mêr : Xanima min a xoşevîst, ma çima heqê gotinê ji te re tunebe. Min kîngê ji te re gotiye ”wisbe!”

Jin : De ka te wê jî bigotana. Heqê min ê axaftinê jî tunebe. Di vê malê de ev televizyon ji min biqîmetir e.

Mêr : Na lê, ewqas jî nabe. Tu pir dinitrînî, dinepixînî. Min fêm kir, xuyaye tu aciz î.

Jin : Çi? Ewqas jî nîn e?

Mêr : Te bî, nîn e.

Jin : Yanî nêzîkê wê. Min fêm kir. Ez diçim cem Avukat.

Mêr : Çi?

Jin : Ez diçim cem Avukat. Ev îş diqede. Hûûûûûû!

Mêr : Çima tu digrî? Niha min çi got?

Jin : Xwedêyo, pirs jî dike. Ez niha diçim.

Mêr : Diçî kur?

Jin : Di vê mala ku ez tê de bi qasê telefonek jî bi qîmet nînim, ji vir diçim.

Mêr : Wey Xwedêyo. Ma tu mecbûrî her peyvê berevac fêm bikî?

Jin : Oha!…

Mêr : Binêr rinda min. Yanî tu hertiştî şaş fêm dikî, ez dixwazim vê bibêjim.

Jin : Bextreş.

Mêr : Baş e, temam. Ji devê min reviya, bibore. Ez doza lêborînê dikim.

Jin : Ewkê me kêm bû…

Mêr : ————

Jin : Li pey min çîran dikî. Li rûyê min bike.

Mêr : Ez wis bûm.

Jin : Wis nebe!

Mêr : Çi?

Jin : Wis nebe! Tiştek bibêje, nereve. Wisbî ku mijar bê girtin hi…Here karê xwe û şad bibe. Bila jiyan bidome. Na, wisa nabe…

Mêr : Temam, em bipeyivin. Wisane ez naçim kar.

Jin : Çi dikî bike. Ez diçim.

Mêr : Diçî kur?

Jin : Diçim odeya xwe.

Mêr : Êêêêêê?

Jin : Çi dixwazî?

Mêr : Axaftin.

Jin : Rojbaş!

Mêr : Erê, hî, hî, hî!

Jin : ———–

Mêr : Ka bisekine, min henek kir. Ji bo rewş nerm bibe. Negrî lê.

Jin : Hû ,hû, hû!…Tu xwe ji bo min aciz neke.

Mêr : Xwe ji bo kê aciz bikim? Ma tu xanima min nîn î?

Jin : Xwezî ez nebama.

Mêr : Şêrîna min…Tu mezin dikî lê….

Jin : Çi?

Mêr : Tu hinek dinepixînî.

Jin : Ez?

Mêr : ——

Jin : Ez hi…!Ez? Ez dinitrînim, dinepixînim? Eşyan dicivînim.

Mêr : Çi?

Jin : Niha eşyayên xwe dicivînim û diçim.

Mêr : Weha neke lê….

Jin : Berde, çengê min berde. Zilimkar.

Mêr : Temam. Ez têkilê te nabim. Lê neçe. Em bipeyivin.

Jin : Dûr bisekine! Ez ê bangê polîs bikim.

Mêr : Na lê…Ma ez diz im?

Jin : Belê, tu diz î. Te jiyana min, zewqa min a jiyanê dizî kiriye.

Mêr : ———

Jin : Gotineke ku tu bibêjî te nedît. Te zimanê xwe xwar e.

Mêr : Ez difikirim ku min van hemû tiştan kîngê kiriye.

Jin : Nexwe begê me şer û pevçûn dixwaze.

Mêr : Na. Lêbelê…..

Jin : Temam. Tu pevçûn dixwazî. Em şer bikin. Hema çi dibe bila bibe.

Mêr : ———!

Jin ; Ez di rewşa me de tişteke pêkenînê nabînim. Zewaca me diheje, diçire.

Mêr : ——-.!

Jin : Nekene! Ez sond dixwim. Ez ê li Avukat bigerim.

Mêr : Dixwazî bigere, lê….

Jin : Baş e, wisane ez niha telefon dikim.

Mêr : Em bi hevre biçin.

Jin : Pêwîst nake tu bêyî. Ez ê bi texsiyê biçim.

Mêr : Ez jî bêm. Em ê li cil û lîbasan û li çaketê çerm jî binêrin.

Jin : Hiii? Tu jikur bi wê çaketê çerm dizanî?

Mêr : Te di ajanta xwe de nivîsiye ji bo ku te dê îro ji min re bigotana. Min li wir dîtibû. Niha hate heşê min.

Jin : Belê, erê ewk!

Mêr : Min ji dikan re telefon kiribû û çaket siparîş kiribû. Ji bo min helanîne.

Jin : Na, ez bawer nakim.

Mêr : Dema em biçin, em ê ji dikan bigrin.

Jin : Biçin kur?

Mêr : Biçin cem Avukat.

Jin : Him…Belê.

Mêr : Dixwazî em îro neçin cem Avukat. Em dîrek biçin çaket bigrin.

Jin : aaaa, erêêêê, dibe…..

Wergêr : Lokman Polat (*)
(*) Têbinî : Ev nivîs aîdê min nîn e. Dema min kovara çand û wêjeyî ”Helwest” diweşand, xwendevanekî bêku di binîde navê xwe binivîse bi rêya înternetê ji min re şiyandibû û nivîs bi tirkî bû. Pevçûna jin û mêrî bala min kişand û min jî wergerand kurdî. Nivîskarê nivîsê kî ye ez nizanim.  Ji bo ku weşana kovara  ”Helwest” hate rawestandin, min nivîsê neweşand. Cara yekeme ku di malpera ”Çandname” de diweşînim.