DARA ZEYTÛNÊ

Av dida êqarên( darên ) hewşê  yek bi  yek û destê xwe li ser sêrê wan de dibir wek zarokên  bêkes

Li ber de jî baran li zarokên hewşê tanî   û peşkên avê li pîlava wî û şalê wî diketin.

Lê fiq fiqa avê ji pîlava wî dihat  ji kefa şewqa xwe ters li ser serê xwe  gerendibû  li wek  ku bêriya  mêj de dikir.

Wek her roj ji kefa şimik ji bîr dikir  dema xwe berdida  li nava baxçê  kulîlk bêhn dikir.

Kolikek ji nava we hewşê de bû pir caran çaya xwe tanî li wir  vedixwar  lê hîn nebibû  tenê  vexwe  bêxêr û bê bereket û tamsar bû germ ew çaya qaçax , lê ji bavê xwe hîn bibû bihûşk jî tenê nexweşe.

Darek li ber çavên wî ket pelê şîn a zeytûnê  şerên ku welatên wî bira wî tanî  keştiya Hz Nuh dema çeqilek devê kevokekî de  aşitî diket bîra wî sembolî azadî diket bîra wî yaku ji wî bihûrî  lê hêviya neviyên xwe mayî.

NA na bîra lacik dihat  wek çiftexas wek namûsê  lê kevok ref bi ref difirîn  hata ku çavên wî xwuman digirt.

Ji ber wê bû, navê neviyê xwe yek kevok yek jî zeytûn  danîbû.

Lê ji kesekî re negot  çavên xwe şevîsta min zeytûnî bûn.

Ji ber wê min navê wê xistiye zeytûn,  dema jê dipirsîn çima  navên her du neviyên te wusa ne wî jî digot: “Na lo wek Firat û Dîcleyê ne.”

Ew hewşa mezin tev av da piştî qasekî  şûnde dengek hat  gûhê wî  ew av a me teva ye ewqasî  ziya nekin

Ê derîvan jî got : Êdî bese berpirsiyarê  bînayê, bi min de dixeyîde çima hûn avê evqasî zia (xerc) dikin

Lê ka dev ji avê berde, we min çayek nû çêkiriyê  em bi hev re vexwin.

Xortima xwe lawikê derîvan (dergevan) da hev  kursî ji çeperxana xwe derxist û got:  “De kerem bike rûne xalo”

Lingên xwe jî ji pîlava xwe derxe deyne li ser bêrzan ji xwe ve şimikekî a min a mêjê li vir e bêxe lingê xwe bê here jor paşê li ber deriyê we ezê rahêjimê  ezê dîsa li bînim deynim cî yê wê  hin ji te re ev çaya he weke xwîna kêvroşka yê maşallah!  ji Xwedê re sed carî .

Şewqa xwe rast kir û gûhê kevçî yê çayê girt û bada wek bênderê  anî vir  tiliya xwe a baranekê û a şehadetê qedehê ve şidand li ser lêva xwe de kir simbêlê xwe li destê çepê rast kir.

Dûre berîka çakêtê xwe de tizbiya rengê qehweyî ve li destê xwe ve pêça liv û liv û hêdî hêdî berda.

Qortek dijî li çayê da hingulîska xwe ya ew kevirê rengê baçana reşî ve li kurdekê xwe ve anî û bir Derîvan re got : “Law ka bavê te îro pêjna wî nayê xwe re,  îro ji xwe me li ber vê dara mezinbûyî jî zû me damê jî ne leyîst  lê bawerke hêdî em wê jî na leyîsin hîn te ne gotî  erê, ji ber ku me çend cara leyîst te got li yê vê avahiyê de gazinda dikin  êm jî hêdî naleyîzin”

Derîvan got : Nexwe herin  çayxanê li ber mizgeftê.

Her deh pêçikê lingê xwe giya rakir û got : “Tu maftarî lê ka çay li wir wereqekî ye, lê heqe  avreşkê jî wereqekî ye ji xwe çaycî jî çaya sar dide me,  ji xwe xwe me de nagre  çayekî em sê heqê wê li avreşke didin.”

Li dema jor dimeyzanda li wê avahî yê ji gundê wan mezintir bû dema diket bîra wî bê kef bê ref bû, dema xwe berda nav xeyala  çavên wî req li giya ma, tam li nava  gund.

Derîvan: “Xalo xalo! Çaya te cemidî ka ez yekî din dagrim  ew çaya sar avêt li ser û gûhê  zeytûnê.”

Xalo da xwe rabû êdî şûn xwe de ne meyzand  ne jî deng çûyê.

Çetîn Lodî