Dilo, hilo; êdî bes e!

Dilo, hilo; êdî bes e!

Dilo, hilo! Hey haviyê havînan, tolaz û sawiyê zivistanan, êdî bes e!

Biharê geş, havînê terixî, payîzê westiyayî yî û zivistana te refes e.

Seba tayek porê yarê heft pûtan bi carekê dihebînî mey li dêst;

te yar kiriye keybanû, dayika qijik li ba te bûye bihuk û teres e.

Dilê dayikê li Mizgefta Qûbayê diavêje, te hay jê nîn e rebeno!

Ma nabînî li ser lêvên yarê pûroyeke Kûbayê çawan diçirûse?

Te deng, reng û qijdeyê dayikê daynaye cemreya recma şeytên;

yar bi stran û sirûdên biyanî mijûl e û tu diçî tewafê bi hewes e.

Ji niç û nûçikên min direvî tev refên Afrasyabê tûranî bêşerm;

Viçekê li dîwarê bavo dixî, hildiweşînî û dibêjî: “Xan îro nehs e”.

Ji şîretên min ditengijî û beşdarî waneyên felsefî yên Arîstoyî dibî;

 

Lê ew ê were serdana zomeya te jî digel Skender û artêşa qerase.

Bîzê xwe ji ava sûsê ya xwezayî dikî, harane dinoşî qimiza Tîmûçînî;

ew ê jî kurê xwe Hola-Gû bişîne ser hoza te, ji cendekan çêke helîse.

Berê, erê gelekî berê, te qada Aranê tijî pût kiribûn bi pîşesaziya Azerî

Ew bavê ku kurê xwe yê Brahîm ajote Şamê, rev lê kir xûy û piyase.

Min carekê gotibû: “Dilo, nerencîne giyanê Brahîmî, wî penaber neke!

Dê nifşeke xwe dayîne Qudsê ku xwîna zarokên te bi zêr û zîv bialêse!”

Carekê jî wiha gotibû: “Dilo, ciwanê pûtşikên neqewêre, koçber neke!

Ew ê nifşeke xwe dayîne Mekeyê, bêyî ku kesek û ruhê te pê bihese!

 

Dibe ku rojekê yek ji wê nifşê rabe û bi şûr û mertal were pêşberî te;

bibêje: <Ez ji mala Xwedê têm, ji nifşa qewartî me, radest be, netirse!>”

Berî ku Ke’be bê jenîn, mala Xwedê tu bûyî dilo; gerdûn li dora te dizivirî!

Gava şêlî bûyî, îcad bû şexşêbexşê; zanist û hişmendî firiya, çikiya henase.

Gava te dest ji dergeh û kana Yezdanê dilovan şûşt, rût û repal mayî dilo;

Te çav berdan kaja leşkeriyê û paşguh kir ku gund an jî bajar çima ditirse.

Ne ku li ser sergoyên biyanistanê ewlehî û aramî peyda dibin bêxebat!

Li kanên nava xwe şiyar be, binêre Iblîs çawa pêwendiyan rîskî dirêse!

Dilo, hilo; ey haviyê havînê, sawiyê zivistanê, bişkovê biharê û belçê payîzê!

Pût û latan pêpest ke bêrehm, bêyî mey û şerxweşiyê evînê binoşe, veterise!

 

Umît Demîrhan

28.10.2022

Bazîd

(Ev nivîs ji rûpela facebooka Umît Demîrhan hatiye wergirtin)