Dema ku em tiştên ku dora xwe dibin dinerin pirr dema pirsgirêkên ku dibin ji bo ‘hesûdîyê ye’. Ji bo vê sedemê dilê ku texrîb dibin, pêwendî kesan îtîbaran kedan û hdw. betal dibe dare
Rastî va tiştê derûnî yê/hundûrî mirovan de heye lê dema ku derdikeve holê zede texrîbatên mezin derdixe holê. Gelo hesûdî ya texrîbkar û rûhên em ê çawa asteng bikin ? Çima hinek kes dikevine vê gîrdabê û hilweşandinê mezin dijî û kesî ku hesûdkar e xwe xwe wenda dike. Em bersiva van pirsana bersîvan bidin
Hejmîn/imrenmek ne tiştekî anormal e!
Pir dema kes tiştê ku ji xwe tunene kare yên din dibîne. Dema ku dît kane bi nîyetekê qenc bixwaze xwe jî xwedî be. Dema ku we tiştek yekî dît hûn bibêjin ‘Çi xweş e cem wî heye, înşellah cem min jî hebe’ û domandina xebatane. Bi vê rewşê kes zerarê na de xwe û dora xwe. Hetta va rewşa xebat û motîwasyonê zêde dike. Va encama derûnîyeke normal e.
Haset xesarî yê dide mirov û civakê
Va gihaneka pirr dema bêvegere. Kesî ku haset dike ‘‘Cem min hebe an jî tunebe ferq nake bila cem wî kesî tune be’’ wiha hîs dike. Xesûdî yê şunda va gihaneka dest pê dike û êdî hîs qontrolê derketîye. Êdî bi temamî tevgerên xwe bi hîsan tê qontrol kirin. Van hîsan wiha derdikeve holê; rik/kîn, giro/nefret, hêrs/öfke û agresyon ên. Mêjî de tenî armancek heye ‘tune kirin’. Hêrs ketîye pêş wîjdanêye. Tevgerê bêrêje derdikevine holê. Dema ku hêrs nê qontrol kirin a encamê pirr xerab derkevine holê. Bi mantiqekî ku ‘çi dibe bila bibe, bila cem wî tune be’ tevdigere. Ew kesî ku hasedê dike hundirî xwe de hêdî hêdî dihile û giyanê xwe diguhere zîndanekê. Xewê xwe direvin û bi tenduristî nikare bifikir e. Dibe ku tê rade ya cînnetê.
Encam
Divê mirov rojanê de her dem xwe rehebîlîte bike. Dînamîkê ku mirov dikine mirov durnekev e û denge wîjdanê xwe bibhîse û guh bide. Hevalên guncaw re be û derê ku tawan hene dur seknandin ji bo giyanekê baş û derûnîyeke qenc lazimin.