• Piştî zewacê, malbata we ya bingehîn hevjîn û zarokên we ne.
• Kî dizewice diguhere. Yê ku hewil da ku bekariya xwe bidomîne her çend zewicîbe jî nikarê zewaca xwe hezmbikê.
• Zewac yekîtiya hêzê ye, ne şerê desthilatdariyê ye.
• Di zewacê de, divê her du alîyan jî cîhê xwe yê taybet hebin.
• Di zewacê de jin û mêr ne wekhev in. Ne hewce ye ku meriv egoyekê bike, di her tiştî de pêşbaziyê nekin.
•Ji bo ku zewac saxlem bibe divê her du alî jî hewl bidin ku xwe sinordar bikin, çawa ku mirov di keştiyekê de tenê bi serî xwe keştiya ku bi du kesan tê ravekirin yek kes bixebite a keştî li dora xwe re bizivirê.
•Her zewac wek şop tilî ye. Ne wek zewacên din e, ji ber vê yekê qet ne rast e ku meriv hevber bike
•Yê ku ji jina xwe hez dike, hurmetê dide mijarên ku wê kêfxweş dikin.
• Hevjînê ku erê neke, qîmet nede tiştên wê/wî û yên heyî nenirxîne, di dawiyê de dibe lêgerê yên ku berê di desta hebûn.
• Salên ewil ên zewacê pêvajoya sazkirina sîstemê û derçûna diran derbaskirinê ye. Divê hûn bi sebir bin.
• Yê ku her tim jina xwe rexne dike, bi demê re rê li ber heman rexneyan vedike.
• Heger hevjîn çi dixwaze bêje, bi demê re dest bi bihîstina tiştên ku naxwaze jî dike.
• Ger hûn hewl bidin hevjîna xwe bikin hevjîna xewna û xeyala xwe, bi demê re ew ê dest bi paşguhkirina we bikin.
• Yê ku di pevçûnê de xeletiyan rodike, dê paşê ji bo kom kirinê hewlbide.
Çavkanî: Ji pirtûka “Bütün Aşklar Tatlı Başlar”ê hat standin – Serhat Yabancı
