Hîris serrî verî bi. Ez şîya mektebê Pasûrî. Mekteb yatili bi. Payîzo peyîn bi. Rojî bîyênê kilmî, şewî bîyênê dergî. Ez yan şîyênê sinifa diyîn yan zî sinifa hîrêyin. Reyna şand bibi. Hem payîz hem şand û hem zî xurbetî huzin eştê qelbê min. Weqto şand bîyêne, mi waştê ke embazî verê min de bibîyêne (estbêne). O şand mi çarmedorê xo temaşa kerd, embazê mi kes nêasayêne. Mi dî ke, telebeyêkê mi ra pîlêrî embazêkê xo ra va:
– Gel tur atalım. (Bêre ma “tûr” bierzê.)
Embazê ey va:
– Temam.
Mi meraq kerd. Gelo nê seyîn “tûr” erzenî. Mi zereyê xo de va, ez înan taqîb bikî. Ez kewta taqîbê înan. Ê mi ver, ez înan dima. O goşeyê meydanî, no goşeyê meydanî, şinê û yenê. Çi “tûr” nêerzenê. Ez vana qey “tûreştiş” kayêk a. Ez xîyalê xo de vana, verê mektebê ma de dere esto. Dere de vîyalêrî estê. Nê şinê vîyalêran ra “tûr” tera kenê pê kay kenê. Gelêk waqt ravîyart. Merdumê mi xeyrê gêrayîşî çîyêk nêkenê. Ez bêhemd bîya, mi înan ra va:
– “Tûr atmak” çi yo?
Va:
– Geyrayîş o.
Mi fam kerd, teber û zereyê îdyoman zey yewbînan nîyê. Zehmet û rincanîya mi mi rê mende.*
Mahmut Oktar/Zazaki.net
__________
* No nuşte “Newepel, Rojnameyo kulturî yo 15 roje, Hûmare 27, Dîyarbekir, 16-30 nîsane 2012, r. 5” de weşanîyayo.
