Bizin û Gur

Hebû nebû carek ji caran rehmet li dê û bavê hazir û guhdaran.

Bizinek û heft kahrikê wê hebûn. Rojêkê bizin ji bo ku ji kahrikê xwe re êm bênê derdikeve derve. Derî li pey xwe digre û li kahrikê xwe şîret dike:

– Heta ez newim, derî ji tu kesî re venekin.

Piştî ku bizin derdikeve gurê ku benda fersendekê halo bû, ber bi deriye mala bizinê ve diçe. Li derî dixe. Kahrik dibejin:

– Tu kî yi?

Gur, dengê xwe dişibine dengê bizinê û dibêje:

– Ez dayîka we me, derî ji min re vekin.

Kahrik jê bawernakin. Ji gur dipirsin:

– Pirça dayîka me sor e, piyê xwe şanî me bike. Ger piye te sor be tu dayîka me yî. Em jî derî ji te re vekin.

Gur bi awayekî xepandinê hiriya sor li ser pirça xwe giredide û piye xwe nişanî kahrika dike. Kahrikê nezan, têne xepandin û derî ji gurê re divekin. Dema gur dikeve hundiru erîşî kahrika dike. Şeş kahrika dixwe û ji vir bazdide. Kahrika heftemîn xwe ji ber gur veşartîbû. Dema ku bizin tê dibîne ku kahrikê wê ne li malin. Duvre kahrika ku xwe hilandiye derdikeve û ji dayîka xwe re tiştê hatiye serê wan dibêje. Bizin li ser şopa gur diçê û gur di Qula wî de razayî dibîne. Urê gur orîmiyê. Bizin bi sitirhê xwe li urê gur dixe û urê gur dirjêne erdê. Her şeş kahrik xwe ji urê gur tavêjin hembêza dayîka xwe. Gur dimirê û bizin digihê kahrikê xwe.

Çîroka me li diyaran,

Rahmet li dê û bavên guhdaran,

Ji xeynî şeytanê qûlên dîwaran.

• Berhevkar:Dilazad A.R.T – Lêkolîner / Folkrorist
• E-mail: dilazadart@gmail.com
• Herem:Nisêbin
• Sal:2005
• [7+] Ji bo zarokên 7 salî û berjortir de.