ÇandName Li pey şopa bav û kalan…
Wecîzeyê Bedîûzzeman ji bo jiyanê me her yek stêrk in, pêşeng in û her dem ronê didin riya me. Lazim e em va wecîzayan gîşkiyan bixwînin û bikne pêşenga xwe û her dem dubare bikin.
Sultanê kaînatê yek e. Kilîtê her tiştî cem Wî ye, destgînê her tiştî cem Wî ye.
Îman, mîrov dike mîrov; belkî jî, mîrov dike sultan. Madem wisa ye, wazîfeya asliya mîrov îman û dua ye.
Giybet ew e ku; kesî ku tu giybetê wî dikî cem te we û bibhîse, a kerahet bikê û bixeyîdê. Heke rast bibêje, jıxwe giybet e. Na heger derew bike, hem giybet e, hem îftîra ye; du qat gûnahekî kirêt e.
Ey nefs tu naxazî wanî ebleh bî; navî Xwedê bide, navî Xwedê bistîn, navî Xwedê dest pê ke, navî Xwedê bikarbîne û wesselam.
Vî zemanî mîrov, îhsanê xwe pir baha difroşin.
Madde her kî rîkkat peyda bike, jîyan dijwarîyê peyda dike.
Destûra daîreya lîllah, lîweclîllah, lîeclîllah hereket bikin. Wê çaxê a hûrdemê temenê we, bibe hûkmeke salekê.
Berheme ke ku a ahîretê te rizgar bikê tine be, berhemê ku te dinyê berdane tu qiymetê medê.
Mirin na fîraq e, wîsal e, tebdîlî mekan e.
Tu zanî weswese mîna çê ye ? Mîna musîbeta ne. Herkî girîngîyê pê dî a biwerimê, girîngîyê nedêyî a vemirê.
Xirs, sedema maxrumîyetê ye; tewekkûl û qenaat wesîleya rexmetê ne.
Dema ku de dehşet stand mîna Îbrahîm Haqqi bêje; ‘‘Mewla gorelîm ne eyler, ne eylerse gûzel eyler’’ û paceyê da temaşe bike, mekeve nav.
Xwedê hem hakîm e hem jî Rahîm e; milkî xwe da mîna xwestina xwe kane tasarrufê bike û bizivirîne.
Ey Însan! Noktayê îstînada xwe, ancax û ancax bawerîya teyê axîretê ye.
Kesek zanebûn zerarê razê bibe û bike, lê ra şefqat nabe û li şefqatê jî heq nake.
Felsefe berçavke ke her tiştî kirêt û tirshêz raber dike. Îman jî, berçavke ke her tiştî xweşik, ûnsîyetî, bişefqatî, zelal û nûranî raber dike.
Zate kî ku darê kest agir dide we, hestîyê genijîjî kane jîyanê bide.
