Piştxûz

Jibo Beşîrê Mele ( Bavê Şahîn)

Hino hino ez hest dibûm ku Ode ya mi î çar qorzî bi ser hevde tê.

hestên mib beram berî xwe kelovajî dikirin, Ode ya min li dor diwaz deh ta bi paz deh M çar goşe ye. Lê ji nişka ve min didît ku bi ser hev de tê û min di zikê xwe de dugvêşê, di pêşî de min ji xwe re digot (Berkî ez westiya bim ji xewa wisan ez mijûl dibûm, dibe ku ez hê xilmaş bim ez ne razabim, yan, ez diramiyam û min ji xwe dipirsî.Çi di nav bera mirin û zendiyê de heye, ji bilî mûyekî zirav ku nayê dîtin û dibêjinê hebûn.

Ez di nava xwe de pirr dibizdiyam, û di nav rûpelên ramanan de hunda dibûm.

Ode û hatina wê bi ser hev de min jibîra dikir,di şiyarî yê de di razanê de di mirin û zendiyê de di hebûn û nebûnê de diramiyam.

Ez ji hundirê qalikê xwe derdiketim, û min ji xwe re digot.(Çî min û van tiştan di nav hev de heye..!?)

Di pêşî de min digot berkî ez dirêj kirî bûm, lê niha min têre derxist ku şipyabûm. Rengê çar goşeya Odê bi min dibû qutîkeke girover, kevzeka kesk xwe hilperikandibû ser, Ez hest dibûm ku Oksîcên kêm dibû, ji ber ku defê sînga min bi min giran dihat hildan û daxistin, di mejiyê min re derbas dibû ku mirin wisa ye..! Ezjî nizanim çima wisan di ramanên min re dibuhurî. Gelo da ez xwe razî bikim ku ez heme..!?

Tiştê ku mejiyê min gelekî diwestan ewbû gelo ma valahî ya Odê bi kûve çû ye, min digt berkî pencere jî nêzîkî min e, berve diçûm lê mixabin min tutişt nedidît, ji bilî reşiyê pêve. Yek carna dengê zîqîna derî , bi rastî min derî jibîr kiribû, eger ne di wê dema kurt de ba , û ne ku Ba dergeh bihejanda û dengê zîqîna wî ba min bi xwe nizanî bû. Lê ew kurte dem zû bi zû qut dibû, ez pirr dibizdiyam,min dixwest ku ber bi derî ve herim, lê mixabin min jibîr kiribû bê li kîjan alî dikeve.

Ewê zîqînê di nava min de omîdek ava dikir, çi tiştê xweş di jiyanê dedihatin ber çavên min,hingî ez bi hezkirina xwe ya nazik û rewan hest dibûm, û min di xweşt ku nameyekê jêre binivîsim. Di wê tevlihevê de min dest ên xwe li pênûsê digerand,bi zehmetî tiştek dikete nav lepên min, lê di cih de ez hest dibûm ku di nav lepên min de dilebite, bêye ku ez bizanibim çiye, dengê qîrîna min hewl dida min ku ji dest xwe bavêjim.

Min xwe kar dikir ku ez rabim ser xwe, bi rabûna xwe re serê min li zikê Odê diket. Min berjorî xwe nerî, ku çi binerim ezmanê Odeya min gihişt ye ber min.!

Di wê kurte demê de min dixwest ku peşkeke av bi ser çavên xwe de dakim, da ez hebekî bi ser hişê xwe ve bêm.

Lê tu tişt nedikete destên min, li şûna xwe vedgeriyam, lê mixabin min jibîr dikir bê ka ez li kîjan cihî rûniştibûm.!

Min careke dîtir serê xwe radikir,lê vê carê kerş û gemara nav beşt û beyikan di çavên min de hêlînên xwe çêdikirin,min bi carekê nema ber xwe didît. Min dixwest derkevim, lê di giroveriya Odê de bê çare dimam pişt xûz, dimam bê omîdhunda dibûm di nav pêlên pirs û bersivan , û min ji xwe dipirsî: Gelo ma raste ez heme ..? Ma gelo ez ne mirî me..!?

Mahmûdê Ako