Bila Ew Roj Ne Roja Xweda Ba!

Hûn ji der ve hatin bûne bela serê me,  Kurdan û cînarên me. Min di beşa nivîsa  li ser hatina Selçuqî ya, hatina Kurdistanê  nivîsandî bû. Vê car jî li ser zordariya li gelê me û li min û malbata min bûye divê bînim ziman. Lê borîna xwe ji we xwendevanan  dixwazim, ku hûn nebêjin gelo çima? qala xwe dike. Dema  ku ez zarok bûm,  di mal de cînar û rûsipiyên me  diaxivîn,  Qala du mijaran dikirin.

Dema çibûn leşkeriyê, zordariya ku hatibû serê wan  ji hev re digotin. Ku bi Tirkî nizanîbûne, xwendin û nivîsandina wan  tunebûye ku  bînin ziman. Bi teybetî jî bavê min.  Qala Mihaciriyê ( dema li Serhedê  ji ber  hatina Uris ku reviyabûn, çibûn  bajarên der ve ) heya ku  çend salan şûnde vegeriyabûn welatê xwe. Bi dehan zarok, bira, xwişk û xismên xwe winda kiribûn.

Ez di van  hîs û maceran de hatim, ev gotin û êşa wan  min bi zindî dît. Wek qereqol û cendirme  hatin  herêma me, hemû mirovên me li rasta gund   kom kirin û  li wa da . Bavê min jî di nav wan da bû, lê çend kes bi tirkî dizanî bûn. Bi vê awa yê  min leşkerê Romê  nêz ve dît. Min li bal seyda yê gund  medrese dixwend. Seydayê min mirovek zana û  welathez bû.  Duv re  ez çûm gundê  mala meta xwe  dibistanê bixwênim. Ew gund  li Deşta Muşê  gundek  mezin û   gundê Ermena bû. Gundê li Muşê  bi sedan gundên Ermana hebûn. Li vî gundî dewletê Çaçan, Laz û Tirk bi cîh kiri bûn. Min li bal medresa wê derê  li bal Seyda dixwend. Seydayê min û malbata xwe duv  re  koçberê Avrupayê bûn. Dema ku  ez bi betlana Dibistanê dihatim gund, Şewqekî bi hiv û sitêrk   li serê min bû. Bavê min pir kêf xweş dibû. Lewre hesab û  dayîn û stendinê  min dizanîbû. Nameyên  zarokên gund  ji leşkeriyê dihatin min dixwend û divîsandin.

Duv re zewicim, çûm leşkeriyê û ketibum karê dewletê  di qadroyê de dişixulîm û  di bajêr de bi cîh bûm. Rewşa min a aborî û ya  malbata min hal xweş bûn.  Ji ber karên  rêxistinî û siyasetê avîtin  ser mala min, min girtin,  zêdeyê mehek di bin çav de û duv re avîtin zîndanê. Min çawan zarokatiya xwe de ji gundiya û bavê xwe dîtibû,  wisan jî leşker û polîsan li min da bû. Êdî  leskeriya bavê min an jî serpêhatiya mihacirî û koçberî  bala min nedikişand. Zindan  û bajaran  geriyam. Piştî salan  min berdan. Min ji kar avîtibûn em çûne metropolê Tirkî, li wir jî  vê car min û zarokên min ve girtin û îskence û duv re avêtin zindanê.  Piştî bavê min û gundiya, vê car ji ez  bûm şahidê zarokên xwe û  qêrin û hewara wan. Duv re min berdan  ji neçarî derketim Avrupa. Hîn zarok hatin bal me û  hîn jî mane li Metropolan. Dayîk û bavê min  temenê wan 80 salî ne me hev nedîtiye. Lewre piştî salên zindanê  ji me re cezayek giran  dabûn.

Xortek min Parîsê  zewicî bû  zarokek wan  bibû,  çibûn konsolosa  Tirkî  ji ber ku navê wî  Merwan (W) bû, qeyit nekiribûn. Me dabû rojnamê û Tv yan nasnama wî ya Firansî heye, lê  nikare  here  Tirkî, lewre ew jî wek min  li gorê wan  ‘Terore’ Min dît ku li bavê min û dayîka min dan, zarokên min jî li bal min bûn, min wan jî dît  û bûm şahid.  Newiyê min jî bê  nasname ye. Li benda biharek  bûm, ku gelo çi dem û wext  Azadî were  Welatê min? Ez dipirsim ji oldar – bawermend û mirovên rewşenbîr û adil.  Ne camêran Di 1071  de hatin me deriyê xwe ji wan re vekir. Ew bûn xwadan ziman ol û rêxistin.  Lê  ka mafê min. Dayik û bavê min, zarokên min û  neviyên min?

Bêziman, bêmedrese, mizgevt, semah û Cem. Dergah û Laleş. Ka em birayên misulman bûn ? We şêx , pîr  û hemû rêberên me darvekirin ? Ez dema dia û dilxwazîkî ji Xwida dikim, bi Xwada re bi Kurdî  diaxivim û xwe  tînim ziman lê  lawê Turaniyan, dibên “Kurdî qedexe ye.”  Nizanim gazin û Lewmê xwe li kê an kî bikim. Lê destê xwe ra dikim wiha dibêjim” Bila ew roj ne roja Xweda ba! ku hatin welatê min. Lewre ez, dayîk û bavê min, zarokên min. Newiyê min heskiriyên me li bal hev bûna.

Vê nivîsa xwe diyariye yê Kesên li Zînda û Koçberiye ne   

Feyzî Mirhesen / Parîs